Zonnig Zuiden deel 2

Inmiddels al weer een heel stuk zonniger! Of in ieder geval heter. De temperaturen komen weer dichterbij de 40 graden die ik in Ahmedabad gewend was.

We hebben ondertussen weer heel wat meters gemaakt en veel meegemaakt dus mocht je je vervelen vandaag, dan biedt deze blog genoeg tijdsinvulling...

Vanuit Ooty hebben we de bus naar Mysore genomen. We waren een beetje angstig om onze tassen aan het dak van het voertuig toe te vertrouwen, maar werden gerustgesteld toen ze pas in Mysore weer naar beneden kwamen. De busrit was erg mooi, beginnend in de bergen en via palmboomlandschappen en kleine dorpjes naar de grote stad. We doorkruisten een beschermd park en hebben zowaar wilde olifanten gezien dit keer! Minpuntje van de trip was dat de chauffeur een vies mannetje was die via de spiegel geile blikken en kussen naar Esther toewierp. Mijn sjaal bood gelukkig uitkomst en onttrok Esther aan zijn gezichtsveld zodat ook wij rustig van de omgeving konden genieten.

Mysore is een niet zo heel grote stad maar wel met een heel groot paleis! Hoewel het nog helemaal niet oud is en door een Engelsman is ontworpen is het toch erg indrukwekkend. Helaas, geen fotografie toegestaan binnen maar google even "Mysore palace" en je staat versteld!
De entreeprijzen voor het paleis zijn overigens net zo eerlijk als de tarieven die de riksja chauffeurs ons vragen (40 roepies voor Indiers, 200 roepies voor buitenlanders), dus besloot ik de gok te wagen en met mijn studentenkaart als "Indier" binnen te komen. Esther was haar studentenkaart "vergeten" natuurlijk, dat spreekt voor zich :P. Na wat geklungel (kreeg eerst maar 1 ticket en moest weer terug, blabla) hadden we toch twee goedkope kaartjes weten te bemachtigen. Was ik even trots dat ik nu eens die Indiers voor de gek had gehouden in plaats van andersom! Helaas waren de audiotours wel "gratis" voor buitenlanders en 100 roepies pp voor Indiers. Ik probeerde nog om bij deze balie WEL voor buitenlander door te gaan, maar daar trapten ze niet in. Uiteindelijk slechts 120 roepies bespaard dus, maar dat waren wel de kosten voor de trein naar Bangalore, ha!
We hebben in Mysore namelijk verschillende pogingen gedaan om sleeper-bussen te reserveren, maar geen enkel travel agency blijkt ook daadwerkelijk een travel te kunnen boeken daar, dus hebben we flink wat treinkaartjes besteld op het station.

Verder hebben we in Mysore kennis gemaakt met twee plaatselijke specialiteiten, te weten zijden sari's en sandalwood-oil.
Voor eerste zijn we naar de zijdefabriek gegaan waar we het hele proces van rupsendraden tot sari hebben gezien: het wassen, drogen, spinnen, opnieuw-spinnen, weven, voor laten krimpen en verven. In ruil voor 20 keer onze naam en land van herkomst noemen, kregen we van iedere arbeider uitleg over wat hij met zijn machine doet. Er staan zooo veel machines en werkelijk overal zie je draden. Heel indrukwekkend.

In de andere fabriek waar we zijn geweest haalden ze olie uit het hout van de Sandalwood -boom. De boom is zeer zeldzaam en deze olie kost puur dan ook meer dan 20 euro per 5 mL! De gids legde ons uit hoe door middel van destillatie de olie uit het hout wordt verkregen. (Voor mensen die scheikunde al naar de achtergrond van hun brein hebben verdrongen: destillatie is wat je ook doet als je jenever of andere sterke drank stookt. Door de vloeistof te verwarmen worden de verschillende stoffen (alcohol of in dit geval de olie dus) van de andere stoffen gescheiden).

Net buiten de stad hebben we nog een grote berg beklommen (per bus :P) om een tempel te bezoeken. Zoals in zoveel tempels was het ook hier belachelijk druk, maar na gesandwiched te zijn tussen alle pelgrims hebben we toch een kijkje binnen kunnen nemen.

De trein bracht ons de volgende dag naar Bangalore. Een vriendin van Esther loopt hier een paar maanden stage en aangezien we toch in de buurt waren hebben we haar opgezocht. De stad zelf vond ik overigens behoorlijk tegenvallen. We hadden twee en een halve dag door te brengen hier, maar hebben ons de laatste dag stierlijk verveeld. Zo groot als de stad is, zo saai is hij ook. (Ik heb voor mezelf de stad al "Boring-Bangalore" gedoopt). De minieme hoeveelheid monumenten wordt overschaduwd door alle moderne gebouwen. Het ligt in India inderdaad, en er rijden riksja's over straat, maar het had qua uiterlijk net zo goed Rotterdam kunnen zijn, zo westers, zo commercieel.
De riksja chauffeurs hebben zich ook de westerse business-mentaliteit eigen weten te maken trouwens. "Only 10 roepies for the ride madam, but first visit the shop of my boss please". Godverdorie, daar hadden we nou geen zin in. We willen gewoon van A naar B, niet naar een of andere winkel waar je verplicht naar binnen moet. Dit heb ik echt nog nooit ergens anders meegemaakt, en werkelijk 80 procent van de chauffeurs doet mee aan deze praktijken!
Maar ook mooie dingen gezien hoor. Ergens lagen nog een oud fort en een klein paleis verstopt. En de botanische tuinen hier waren ook wel de moeite waard. De zaterdagavond hebben we afgesloten op het dak van een van de hoogste gebouwen van de stad in de "sky-bar". Een hippe tent met lichtgevende vloeren, stoere muziek en bartenders die iedere wenselijk cocktail voor je klaar konden maken. Dat is weer eens wat anders dan een thee in een stalletje langs de weg ;)

De nacht van zondag op maandag hebben we doorgebracht in de trein, die ons van Bangalore naar Hampi heeft gebracht. 's Morgens kwamen we aan in het magische landschap van Hampi. De omgeving bestaat uit bananenplantages, palmboombossen en heuvels die gemaakt lijken te zijn van pepernoten, zo zien de rotsen eruit. Het lijkt alsof God hier een applecrumble probeerde te maken en heeft geknoeid met het kruimeldeeg. Maargoed.
De stad Hampi is te vergelijken met Pompeï zeg maar. Vroeger was dit een van de welvarendste steden van het land, maar tegenwoordig zijn er alleen nog maar ruïnes overgebleven. Maar wel een heleboel ruïnes en hele mooie ook. We hebben veel monumenten gezien die nogal verspreid lagen. De afstanden hebben we overbrugd met de benenwagen, met de fiets (poe hé, best heet met 35 graden in een heuvellandschap!) en met een bootje over de rivier. Dit bootje had overigens het meeste weg van een gevlochten broodmand van 2 meter doorsnee dat wonderbaarlijk genoeg bleef drijven. Onze maaltijden hebben we grotendeels gevonden in het restaurant "The mango tree" waar je in een soort tribune-opzet met tafeltjes vanonder de grote boom uitkijkt over de rivier. Echt een vakantiegevoel.

Na twee dagen hier ging de reis verder, per nachttrein wederom, naar Goa. We hadden onszelf eens verwend en een airconditioned coupé gereserveerd. Sliep toch net wat lekkerder (op het feit na dat halverwege de nacht de AC er ineens mee ophield :P). Maar het was het waard, want Goa is dus werkelijk de plaats van de bounty-stranden die je in de reclames ziet. Vanwege de vroege aankomst van de trein (6 uur 's morgens) lagen we al vroeg op het strand. Lekker zonnetje, lekker briesje... Ja laat dat briesje er nou niet geweest zijn en we hadden misschien doorgehad hoe warm de zon hier is, ook al zo vroeg in de morgen. Plop, binnen 2 uur waren we de personificatie van "tri-penotti". Onze armen waren al bruin, dus daarmee was niks mis, maar het verschil tussen het wit van de huid die bedekt was en het rode van de huid die een paar uur eerder net zo wit was, was behoorlijk groot. Esther was nog zo slim om halverwege het zonnen om te draaien maar ik was weggesukkeld dus heb de volle lading op mijn buik en bovenbenen gekregen. Wat resulteerde in twee dagen kreupel lopen en niet in staat zijn ergens naar toe te gaan. Had ik wel mooi de tijd om het grootste deel van dit lange verhaal te typen, dat is dan weer het voordeel. We blijven positief ;)

Laatste dagje Goa ben ik toch maar de hort op gegaan, tempo van een bejaarde dat wel, maar ik moest toch wel Old Goa, de oude hoofdstad van de staat gezien hebben. De “stad” is een beetje leeggelopen en het lijkt wel (en ben bang dat het ook waar is ) dat er meer kerken dan woningen staan. Bloedjeheet wel. Ik wed dat we allebei erg charmant op alle stiekeme foto’s van de Indiase toeristen staan ;)

Die nacht gingen we op weg naar de volgende bestemming, dit keer per slaapBUS in plaats van trein. Iets meer risico natuurlijk gezien het verkeer hier, maar tot nu toe had ik nog geen ongelukken meegemaakt dus ik had er wel vertrouwen in... (Je voelt m al aankomen natuurlijk, maar ik houd het nog even spannend)
Voor we vertrokken hadden een paar kleine meisjes de “witte mensen” opgemerkt. Beiden een jaar of 8 oud maar vloeiend in Engels wilden ze alles over ons weten. En Indiers reizen natuurlijk nooit alleen dus binnen no time hadden we contact gelegd me t alle broers zussen ooms tantes enz. Erg gezellig maar we waren allemaal nogal moe dus besloten we vroeg te gaan slapen, wat mij aardig lukte maar Esther had nogal last van het geluid van de “houtzagerij” (snurkende medepassagiers) die haar wakker hielden.
Om 2 uur s nachts werd echter iedereen wakker geschud, letterlijk, door een enorme knal. Ik dacht eerst nog dat het een wel heel grote kuil in het wegdek was, maar het was dus een tegenligger die niet meer te ontwijken was. Frontale botsing en een deel van de rechtervoorkant van de bus ontbrak. Geen gewonden, geen doden, niks aan het handje. Behalve dat de bus niet meer verder kon rijden natuurlijk. Eerst nog geprobeerd te slapen in de bus maar omdat de airco meer niet werkte en de ramen niet open konden zijn we naar de berm verhuisd in een poging daar nog wat slaap te vangen. Na 4 uur wachten (het werd inmiddels licht) kwam er een bus voorbij van dezelfde organasatie als onze bus. Een lege bus. Een potentieel vervoersmiddel voor onze verdere reis! De mannelijke passagiers renden de weg op en hielden de bus aan, maar onze chauffeur (de brokkenpiloot) vertelde zijn collega om door te rijden! Anders moest hij voor de kosten van het ongeluk opdraaien en daar had ie geen zin in! Daar ging onze redding! Vervolgens werd onze chauffeur flink afgeranseld met stokken door de mannen uit onze bus... (ja het kan allemaal hier).
Om 8 uur s ochtends was er dan eindelijk vervangend vervoer (zonder airco deze keer), dat ons na een lange, op elkaar gepakte rit in Mumbai afzette. Hehe, we waren gearriveerd, maar onze planning was behoorlijk overhoop gehaald.

Maar Mumbai is Mooi! Een korte samenvatting van wat we hebben gezien, want ik moet nou toch maar eens afronden denk ik...
- Marine drive by night. Een kilometerslange boulevard langs zee die ’s avonds magisch verlicht is
- Dharavi, de sloppenwijk in Asia met de meeste inwoners! We hebben een tour gedaan door deze “vijf sterren sloppenwijk” (het was namelijk best oke, had erger verwacht. Huizen zijn gewoon van beton, niet van bamboo palen en golfplaten, er zijn scholen, zelfs een supermarkt!) en hebben veel geleerd.
- Gateway of India, een soort Arc de Triomphe aan de haven. De legende gaat dat als je deze plek bezoekt, je nog een keer terugmoet naar India...
- De binnenstad, met heel veel coloniale gebouwen, verkeer dat voor de helft bestaat uit taxi’s omdat riksja’s hier niet toegestaan zijn (voor de mannen, er rijden hier heel veel taxi’s rond van het merk “ambassador”, echt zo’n klassiek oud wagentje), parken, brede lanen, enz.
- Victoria Station. Het grote station van Mumbai dat meer weg heeft van een gotische kathedraal dan van een station. In een woord: wauw.

En toen was het alweer tijd om afscheid te nemen van Esther en te vertrekken. De nachttrein (geen ongelukken, ben gerust) bracht mij terug naar waar ik 5 maanden gewoond heb: Ahmedabad. Toch een klein beetje het gevoel van thuiskomen toen ik ’s morgens door de stad reed. Hier heb ik twee dagen bij drie van mijn klasgenoten doorgebracht en flink bijgekletst.

Vannacht neem ik de trein naar Delhi, om mijn laatste klasgenoot en mijn senior te ontmoeten en de stad alvast een beetje te verkennen. Tegen de tijd dat ik in Delhi aankom zit Eshter in het vliegtuig terug naar Nederland. Voor haar zit de reis erop. Voor mij begint het laatste hoofdstuk: de Golden Triangle: de meest geloofde reisroute in India die ik samen met mijn ouders af ga leggen. Zondag zien we elkaar weer na al die tijd. Ben erg benieuwd hoe zij India gaan ervaren...

Als ik thuisben zal de laatste aflevering van mijn blog online komen met daarin mijn ervaring in Delhi, Agra en Jaipur...

Het verhaal moet wel compleet worden natuurlijk... ;)