Aan alles komt een eind...

…En dus ook aan mijn India avontuur. Dit is dan ook mijn (Voorlopig) laatste blog vanuit India. Voorlopig, met een hoofdletter V, want er komt ook zeker nog een Vervolg, ook met een hoofdletter V. Ik heb “goodbye” gezegd tegen de Taj Mahal, en dan kom je er volgens de legende altijd nog een keertje terug ;) De Vraag is alleen wanneer…

Mijn laatste blog eindigde in Mumbai, van waaruit ik de nachttrein naar Ahmedabad heb genomen en een paar dagen met mijn klasgenoten heb doorgebracht. Zij hebben me ’s avonds op de trein naar Delhi gezet, een scene die zo uit een dramafilm kon komen. Drie lieve gezichtjes die je voor het raam van je coupé uit staan te zwaaien en een trein die een kwartier te laat vertrekt om de tragedie nog maar een beetje uit te rekken.

Gelukkig zaten er in Delhi nog meer bekenden die me de dagen erna de stad hebben laten zien. Waarlijk onder de indruk van het metrosysteem in Delhi (zo chaotisch als het leven op straat is, zo georganiseerd is hier het metrosysteem! Kunnen we in Europa nog wat van leren) ontmoette ik al vroeg mijn senior, met wie ik bij haar zus ben blijven logeren. Samen met haar en enkele anderen ben ik die dag naar het Rode Fort en naar Chandni Chowk (kleine steegjes met winkeltjes en voedselkraampjes in het oude centrum) geweest. De hitte drukte de pret een beetje en mijn slaaptekort van de korte nachten in de trein ook. Die nacht heb ik mezelf dan ook even flink opgeladen met een lange slaap en kon ik er de volgende dag tegenaan toen we gingen shoppen. Op z’n Hollands dan voor mij, aangezien ik niet veel plek meer in mijn rugzak had. Kijken, kijken niet kopen, daar zijn we goed in ;)

De volgende ochtend verhuisde ik weer naar een andere plek in Delhi en ontmoette ik mijn klasgenoot Adi die me samen met drie vriendinnen (hoe heten de vrouwelijke versies van kwik, kwek en kwak ook alweer…?) weer andere hoeken van de stad hebben laten zien. Het eerste gedeelte van de tour was ik nog alleen met deze drie vriendinnen, die me de oren van het hoofd vroegen, maar wel ontzettend lief waren en me een logeerplek hebben aangeboden. De Qutb Minar, de hoogste minaret (toren van moskee) in India, lag echter iets te ver van het metrostation dus hebben we de metro heen- en weer terug genomen en hem vanuit het raampje bewonderd (tijd-, geld- en zweet besparend ;) ). Volgende bestemming was India Gate, nog zo’n Arc de Triomphe die ook in Mumbai staat, maar dan weer net ietsje anders, maar ook mooi natuurlijk. Hier had ik nog een ijsje van een weddenschap tegoed en dat ging er met de Delhi-temperaturen goed in. ’s Avonds tot laat in pyjama zitten kletsen en liedjes gezongen met de drie meiden en Adi wat tot gevolg had dat ik de volgende ochtend iets te laat mijn bed uit was om ons pap en mam op de afgesproken tijd te ontmoeten. “Gelukkig” (voor mij dan) kwam hun taxi niet opdagen en waren we ongeveer gelijk in de buurt van het hotel. (dat het 20 minuten duurde een parkeerplaats voor de auto te vinden, daar kon IK natuurlijk niks aan doen). Reünie in de lobby van het hotel met pap en mam volgde hier. Die avond hebben we onze groep ontmoet (inclusief ons, 15 personen) met wie we de week die volgde de Golden Triangle hebben afgelegd.

Deze eerste dag hebben pap en mam kennisgemaakt met het Indiase straatleven en heeft ons pap zelfs een straatverkoper blij gemaakt door (na 10 minuten achtervolgd te zijn geweest) voor “maar” 100 roepies een broekriem van hem te kopen. Beetje duur voor echt origineel nepleer, maar dat was nog niks vergeleken met de metro de volgende dag, die wel heel erg duur uitviel. De tickets waren inbegrepen in ons golden-triangle-pakket, maar een van de medepassagiers wist slim gebruik te maken van de haringen-in-een-ton-drukte en verhoogde de prijs van het metroritje met zo’n 2000 roepies… Oeps, papa was beroofd…Vanaf toen maar wat beter op het geld gelet.
Dag 1 liet ons het centrum van Oud Delhi zien, waar we in een gurudwara (tempel van Sikhs, dat geloof waarbij alle mannen lange baarden en tulbanden hebben) uitleg hebben gekregen over het Sikh geloof. Daarna het gebedshuis van een andere religie bezocht, namelijk de grootste moskee van India, de Jami Masjid van Delhi. In kleurige gewaden die onze westerse kleding en blote armen moesten verbergen, renden we als bloemetjesgordijn over de hete stenen van de binnenplaats naar de koele vloer van de moskee zelf. Voor het uitzicht zijn we een van de minaretten beklommen waar we beloond werden met een prachtig uitzicht over Delhi.
Daarna per fietsriksja terug naar de metro en vervolgens restaurant zodat we met gevulde buikjes aan de busreis (goddank voor de airconditioning) naar Agra konden beginnen.

In Agra aangekomen zijn we vroeg ons bedje ingegaan, want om 5 uur ’s morgens moesten we al klaar staan om de zonsopgang bij de Taj Mahal te zien. Het was de korte nacht meer dan waard. Alle mooie verhalen die je over dit gebouw hebt gehoord zijn waar, geloof me…
Die middag hebben we Agra Fort bezocht (wat het fort in Delhi ineens in het niet laat vallen) met dikke muren, grote binnentuinen en prachtig mooie paleizen. Ter afsluiting nog een bezoek aan de “Baby Taj”, het gebouw dat de opdrachtgever van de Taj Mahal inspireerde. Lang niet zo mooi als de “echte” natuurlijk, maar ook zeker de moeite waard.

Volgende dag op weg richting Jaipur, maar we zouden nog enkele stops tussendoor maken. Eerste was Fathepur Sikri, eens hoofdstad van het Noord-Indiase rijk, nu een verlaten ruïne met paleizen, een enorme moskee en meer opdringerige straatverkopers dan je je voor kunt stellen…
’s Middags kwamen we aan in ons hotel, geïnspireerd op de traditionele “haveli’s”, een soort landhuizen waar de rijken in woonden. Poepieluxe met zwembad en alles, hoewel laatste met mijn nog steeds rode benen niet voor mij was weggelegd. In de avond waren we hier getuige van een traditioneel poppenspel met live-muziek.

Weer een dag voorbij, nu verder op weg richting Jaipur, waar we onderweg gestopt zijn bij een van de grootste stepwells (trappen naar het water toe) van India. In het dorpje dat erbij lag kregen we een rondleiding om het “dorpsleven” eens van dichterbij te bekijken. Pottenbakkers, kappers en huisvrouwen lieten trots hun huis en werk zien. Helaas was hun mindset wel een beetje bedorven door de frequente bezoeken van toeristen, aangezien ze overal “ten roepies madam” uit probeerde te slaan.

Lunch langs de weg verliep anders dan iedereen had verwacht aangezien ons pap flauwviel tijdens het eten. Wat later een infectie bleek te zijn heeft hem een paar dagen uit de running gehouden. Volgens de dokter kwam het van “iets verkeerd gegeten”. Wij denken echter dat het een heldendaad was die zijn tol eiste. Ik was die morgen namelijk gestoken door een wesp/bij/ander insect (wat verrekte pijn deed!) en ons pap had het gif eruit gezogen…

Aangekomen in Jaipur werd ons pap verplaatst naar het (in onze ogen erg primitieve, maar wel goede zorg leverende) ziekenhuis. (Geen zorgen, het is allemaal goed gekomen met ons pap hoor!) Ik ging die middag met de groep even de stad in om een lekkere lassi te drinken. Samen met een ouder echtpaar in de riksja zitten was het hoogtepunt, aangezien de vrouw nogal (of in mijn ogen TE) enthousiast was “O, this is so fun, such a small vehicle and … OH!... you saw that? We almost had an accident! But this is so fun!”. Maar wat verwacht je ook van mensen die roti met mes en vork eten? :P (voor de duidelijkheid, dat is voor een Indiër ongeveer hetzelfde als iemand een banaan met mes en vork zien pellen, daar gebruik je gewoon geen bestek voor). Ja, ik merkte wel dat ik toch iets meer ingeburgerd was. Logisch natuurlijk, maar wel even wennen om nu met westerlingen op stap te zijn in plaats van mensen die de plaatselijke gebruiken wel kennen.

De volgende dag Jaipur city met een bezoek aan het stadspaleis, een groot fort buiten de stad en een middagje winkelen. Vooral het laatste was leuk en ik was trots op mezelf dat ik toch bij ieder item wel iets van de prijs af had gepingeld. Drie woorden Hindi in het gesprek gooien blijkt zijn vruchten af te werpen. ;)

De volgende dag ging de bus verder om de driehoek compleet te maken door weer terug te gaan naar Delhi. Ons pap moest nog een dag langer in het ziekenhuis blijven dus ons mam bleef ook in Jaipur achter. Zij zijn een dag later met de taxi naar Delhi gekomen.
Die avond in Delhi heb ik namens ons drieën afscheid genomen van de groep tijdens een laatste avondmaal waarna ik op de trein ben gestapt.
Ik had nog een last-minute trip naar Lucknow op het programma staan namelijk…

Adi had mij bij zijn ouders thuis uitgenodigd om mij “zijn” stad te laten zien, dus namen we de nachttrein met de bedoeling ’s morgens vroeg in Lucknow aan te komen. Het liep weer een beetje anders dan verwacht want er was een defect aan een brug wat tot gevolg had dat de trein een “beetje” om moest rijden. (Stel je voor dat je van Amsterdam naar Eindhoven wil en eventjes een omweg via Zwolle maakt, zoiets). Acht uur later dan gepland kwamen we toch eindelijk aan.
Die middag hebben we een rondleiding gehad in een mangoplantage en de plaatselijk delicatessen in al haar variaties uitgeprobeerd. Nu staat er een grote schoenendoos vol naast me in de zon om de souvenir-mango’s te laten rijpen. Heb ik er hier in Nederland ook nog plezier van, mjammjam…
’s Avonds hebben we een fonteinenshow bijgewoond met veel muziek en lichteffecten. Eenmaal terug bij Adi thuis hebben we op het dakterras nog lange gesprekken gehouden onder het licht van de maan. Zonde om te gaan slapen als je nog maar zo weinig tijd over hebt en nog zoveel te bespreken…

De volgende dag kreeg ik van Adi en zijn broer een rondleiding door de stad. Grotendeels als VIP in de airconditioned auto want het was gewoon veel te heet. ’s Middags terug in de trein (die een andere route nam dit keer, dus geen vertraging) en ’s avonds laat terug in Delhi waar pap en mam in het hotel op me zaten te wachten om de volgende morgen op weg naar het vliegveld te gaan…

En dan nu terug in Nederland, waar ik weer opnieuw moet integreren in het leven dat in zoveel opzichten anders is dan het leven dat ik het afgelopen halfjaar heb geleefd. Een halfjaar waarin ik zo veel heb meegemaakt en geleerd.
Een quote die ik van Adi heb geleend, is hier als geen ander toepasbaar:
“We are all tourists and God is our travel agent
Who has already fixed all routes, reservations and destinations
So trust him and enjoy the tour called life…”

Ik wil afsluiten met een woordje van dank. Voor mijn ouders en broer voor de skypesessies, voor mijn vrienden thuis met wie ik ondanks de lange afstand toch contact heb gehouden en voor alle lezers thuis, die mij via deze blog hebben gevolgd en zoveel leuke reacties hebben achtergelaten. Maar vooral bedankt aan alle lieve mensen die mijn tijd in India zo mooi hebben gemaakt. Adi, Rishabh, Dipti, Neelam, Prabha, Hareesh and everyone else, thanks for everything, I hope to see you soon…