Reisjes, tripjes en schoolwerk

Een fris nieuw verhaal! Net het avondeten achter de kiezen (heerlijke pasta van mijn huisgenootje) en genoeg energie voor een uurtje (?) typen.
De pasta-ingredienten waren overigens door mij verzorgd. Met de fiets van mijn huisgenoot even naar de supermarkt gefietst. Mijn eerste fietstochtje in India. En natuurlijk de klassieke fout gemaakt van aan de rechterkant van de weg te fietsen in plaats van links. Het viel me al op dat er meer getoeterd werd dan normaal. Ja ik word behoorlijk blond hier in de zon...
Maar geen ongelukken. Denk dat ik eerst maar ga oefenen met deze fiets voor ik overweeg er zelf eentje aan te schaffen.

Wat we wel aan hebben geschaft is een grote kaart van India, van ongeveer 4 vierkante meter, waarop iedereen in huis met een touwtje en punaises foto's gaat plakken en we zo een overzicht krijgen van alle plaatsen waar we zijn geweest. Het doel is de hele muur (en plafond) vol te hebben met foto's en touwtjes tegen de tijd dat we weggaan uit het huis.

De dagen na mijn laatste verhaal heb ik "gezellig" thuisgezeten. Ofja, gelegen... Delhi-belly heeft nu dan eindelijk betekenis gekregen voor me. Twee dagen alleen maar geslapen en niks gegeten, behalve het voedsel dat er toch weer uit kwam dan... Niet zo prettig.
Gelukkig ben ik nu weer helemaal fit! In tegenstelling tot een van mijn huisgenoten die net langs kwam rennen richting wc... Tja, het is wat voor blanken, dat Indiase eten. Maar het is zo lekker...

Veel reizen heb ik sinds mijn laatste blog niet gemaakt. Het is gewoon studeren, dus behoorlijk druk van maandag tm zaterdag. Maar wel leuke tripjes van school uit. Zo was ik getuige van de restauratie van een 600 jaar oude moskee. Dat doen ze nog op precies dezelfde manier als 600 jaar geleden. Grote stenen, hamer, beitel, en rammen maar.
Ook weet ik nu hoe je van bomen houten planken maakt dankzij een bezoekje aan het houtverwerkingsgedeelte in de oude stad. We hebben een vak dat ons om leert gaan met bouwmaterialen, dus momenteel zijn we van het hout uit de zagerij die we bezocht hebben, zelf een model van een kolom met ligger aan het zagen/veilen/beitelen. Valt nog even vies tegen, maar nu heb je toch wel respect voor die timmerlui die dat vroeger op ware grote moesten doen.

Op dezelfde dag dat we leerden hoe hout wordt verwerkt, leerde ik ook iets meer over de begrafenisrituelen in India. We gingen lunchen in een restaurantje waar tussen de tafels en stoelen een soort deksels op de grond lagen met een hekje eromheen. Na het eten liepen we naar buiten maar het was behoorlijk druk dus ik dacht, laat ik even over die deksel heen stappen. "Madam, what are you doing?! Those are graves!" Oeps... sorry. Heb maar 1000x excuses gemaakt maarja, wie verwacht nu dat er mensen begraven liggen in een restaurant, kom nou...

Op de zondagen heb ik wel enkele kleine, niet-school-gerelateerde reisjes gemaakt. Een daarvan was naar Sarkej, een dorpje dat eerst buiten Ahmedabad lag, maar intussen door de stad is opgeslokt. Het is verzameling van gebouwen rond een groot meer: enkele mausolea (grote tombes, ja ook met een graf, maar dit keer wist ik ervan) met daarbij een moskee en twee paleizen, eentje voor de koning, eentje voor de koningin. Nu niet meer in gebruik natuurlijk, maar voor de architectuurstudent wel erg interessant. En natuurlijk was ik als enige blanke ook weer interessant...
Mijn huisgenootjes waren op een reis naar Rajastan (zij hebben andere lessen en voelden zich niet zo ziek als ik dus hadden ze tijd en energie voor een grotere reis) dus ik was in Sarkej in mn uppie. Het grote meer, waar de gebouwen omheen liggen, staat tegenwoordig droog en is in gebruik als cricketveld. Toen ik daar kwam waren er zon 20 mensen cricket aan het spelen. Toen ik voorbij liep, speelde ineens niemand cricket meer. "What's your name?" Ja, daar gaan we weer, proberen om ze af te schudden met "Please leave me alone..." Ja en toen wisten ze mn naam he? Zegt de ene intelligente Indier tegen de ander: "Her name is Pleaseleavemealone!" Juist...
Maar wel mooie foto's gemaakt daar, zie hieronder...

Op de terugweg een stop gemaakt in Vishala, een soort centerparcs is de juiste omschrijving denk ik. Het is een restaurant met museum in een nagebouwd traditioneel Gujarati dorp. Een groene oase langs de snelweg, erg fijn om even rust te vinden in de stad.
Het museum liet allerlei potten en pannetjes zien van zoveel honderden jaren oud. Nu was net de schoonmaker bezig toen ik daar rondliep. Schoonmaken doen ze hier dagelijks door het stof weg te vegen of te slaan, aangezien alles zo droog is dat er altijd stof ligt. Deze man was van de slagmethode: een stok met daaraan een oude lap en dan precies tussen de potjes door al het stof weg slaan. De westerse museumdirecteur zou zenuwachtig worden maar alle eeuwenoude potjes werden nipt ontweken door deze ervaren stofslaander.
Ook was er een weefgetouw waar ze op traditionele wijze sari's woven. De wever legde me met zijn beperkte Engelse woordenschat geholpen door handen en voeten uit hoe hij de sari's maakte (een "makkelijke" sari kost een maand om te maken, een "moeilijke" een jaar!). Erg interessant. Ik heb zn kaartje mocht er iemand geinteresseerd zijn.
De zondag sloot ik af met een bezoek aan het city-museum. Voor de kenners, ontworpen door Le Corbusier, een bekende architect. In het gebouw werd de geschiedenis van de stad uitgelegd. Voelde ik me even goed, ik "wist alles al" van mijn lessen op CEPT, maar wel leuk om te zien.

De zondag van gisteren ben ik ook weer op pad geweest. Dit keer met huisgenoten, voelt toch fijner als je met wat meer blanken samen bent. Dan worden er nog wel eens grapjes gemaakt als de volgende "where are you from" op je afgevuurd wordt en je huisgenoot, die eruitziet als een blanke rugbyspeler met baard, antwoord dat ie uit Japan komt.
De reis ging naar Adalaj, een half uur bussen ten noorden van Ahmedabad waar een grote stepwell (bron met trappen) is te vinden. Bij mijn eerste verhaal zijn nog foto's te vinden van de stepwell die ik in Ahmedabad zelf had bezocht, kijk en vergelijk en kom tot de conclusie dat die van Adalaj toch echt veeeel mooier is.
Als een echte architectuurstudentengang hebben we de toerist uitgehangen en alle hoekjes van het monument vastgelegd.

Daarna ging de helft van de groep, waaronder ik, door naar Gandhinagar, de provinciehoofdstad, vernoemd naar Gandhi. Om het samen te vatten: niet veel aan. De stad is in een keer uit de grond gestampt om alle overheidsgebouwen kwijt te kunnen. De plattegrond van de stad is een groot ruitjespapier waarop iedere lijn een weg is van 6 rijbanen, waarop amper verkeer rijdt (ja, het blijkt mogelijk te zijn in India, weinig verkeer, hier zou ik wel kunnen fietsen). Maar erg verlaten dus. De hele tijd denk je dat je nog naar het centrum moet, maar dan blijk je er al te zijn.
Hoogtepunt was de tempel met bijbehorende tuinen die daar pas sinds 1992 staat. Stel je de Efteling voor met de perfect aangelegde bloemperken en bosjes geschoren in de vorm van dieren, plaats een knalroze kitsch-tempel in het midden, een achtbaantje voor de kinderen erlangs en je hebt het beeld van dit tempelcomplex.
Beveiliging over the top natuurlijk, want er liggen ook nog ergens botjes van een heilige (het is en blijft een bedevaartplaats). Tas inleveren, fototoestel, mobiel... niks mag mee naar binnen. Door de bliep-bliep poortjes en je mag eindelijk door. Of toch niet. Had ik een rok aan tot net op mn knieen, mag niet natuurlijk, je moet je benen bedekken anders draaien de botjes van de heilige zich om in hun graf, dus krijg je daar wel een kledingstuk waarmee je wel naar binnen mag.
Eerste keus van het vrouwtje van de kledingpolitie was een knalblauwe joggingbroek a la new-kids. Zie je het al voor je? Onder mijn rok. Ik moest serieus hardop lachen toen ze me dat ding liet zien en toen bedacht ze dat het toch wel een beetje een gek gezicht was. Ik kreeg een legging. Dezelfde als die ik zelf bij me had in de tas die ik in had moeten leveren (voor als het savonds koud wordt) maar dan in maatje India, oftewel, ik kon dat ding niet hoger dan halverwege mn bovenbenen optrekken.
Een uurtje rondwaggelen dus, en als een gans de trappen oplopen. Tot groot leedvermaak van mijn reisgezel, die wel een lange broek aanhad. Andere reisgezel had echter de grijze versie van de new-kids-broek gekregen, want hij had een korte broek aan. Gnagna, toch niet de enige die voor aap loopt.

De busreis terug naar huis deed ons bijna wegdoezelen (nog nooit zon gatenloze weg meegemaakt hier!) en bracht ons weer terug in Ahmedabad. Het weekend werd afgesloten met een etentje in law garden, waar de straat s avonds wordt omgetoverd tot een rij van openluchtrestaurantjes. Lekker gegeten en thuis nog even met het thuisfront gecommuniceerd en daarna een film gekeken. Opgeladen voor de volgende week, die vandaag weer is begonnen.

Tot zover maar weer...