Monsoon!
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
25 Augustus 2015 | India, Ahmedabad
Bij moeson in India denk je wellicht meteen aan foto’s van dames in sari’s al badend door de straten met het water tot aan hun knieën en riksja’s die met metershoge golven aan hun flanken de voetgangers nog doorweekter maken, een grijze lucht met donkere wolken en kinderen op een surfplank achter de vrachtwagens. Dat was in ieder geval het beeld dat ik voor me had, maar ik moet jullie, net als mezelf, toch teleurstellen.
Het heeft hier in totaal misschien 10 dagen geregend, en dan soms een dag met een bui tussendoor, die ik niet echt als “regendag” reken. De moeson in Ahmedabad is niet die van de foto’s…
Maar dat maakt dat je des te blijer bent àls het dan eindelijk een keer met bakken uit de lucht komt vallen. En ja, dan mag je inderdaad met je broekspijpen opgekruld over straat! De eerste echte regenbui van deze klasse had ik gemist, omdat ik toen in Auroville was, maar de tweede regen-vijfdaagse heb ik gelukkig meegemaakt, zowel in als buiten de stad.
Er verscheen namelijk ineens een spontane weekendtrip op de planning naar Udaipur, in de buurprovincie Rajasthan. Udaipur, onder mijn collega’s in hier in kantoor ook wel bekend als “Dutchpur” is een van de favoriete bestemmingen van Nederlanders in India en ik waande me op onze eerste avond in een restaurant met maar liefst 10 Nederlanders om me heen dan ook praktisch thuis. Ik was echter de enige Nederlander binnen ons eigen multi-culti reisgezelschap en ik moet zeggen dat ik me daartussen toch meer op mijn gemak voel dan tussen de harde G’s.
Om 6 uur die ochtend waren we met de nachtbus aangekomen in Udaipur, al voorbereid op een weekend vol regen door de “luxe” Airconditioned bus wat naar mijn ervaring in India betekent dat je je zó op je matrasje moet positioneren dat de druppende airco het matras en niet jou als doelwit heeft.
Na enkele uurtjes slaap inhalen in het hotel deden we de gordijnen open met een uitzicht over een weliswaar nat, maar evengoed prachtig Udaipur: de stad van de meren. Het was mijn tweede keer in deze plaats, maar de magie van al die witte huizen en paleizen met trappen naar de vele meren blijft toch bestaan.
Onze eerste bestemming bevond zich echter niet binnen deze enscenering, maar in de heuvels/bergen buiten de stad. Ter vergelijking zou ik zeggen een landschap à la Belgische Ardennen in de herfst: zo mistig en regenachtig dat je praktisch niets van de omgeving kon zien. We waren op weg naar Kumbalghar, een van de minst onneembare forten in India en ondanks dat we enorm genoten van de meteorologische afwijking van het 40+ graden patroon van de afgelopen maanden, hoopten we toch dat de mist ons uitzicht niet zou bederven.
Gedurende de hele slingerende wandeling naar boven zagen we telkens alleen het pad voor ons tot de volgende bocht, maar toen we eenmaal boven waren gingen als bij toverslag ineens de wolken opzij en hadden we een waanzinnig uitzicht over de omgeving. Zo ver je kon kijken groene heuvels die zich uitstrekten tot aan de horizon met de enorm dikke, kilometers lange muren van het fort die zich over het landschap kronkelden. Toen ook nog de zon doorbrak, was de magie compleet.
Erg lang hebben we daarna niet in het fort verbleven, aangezien, toen we eenmaal weer beneden waren, de wolken die eerst zo aardig voor ons opzij waren gegaan ineens openbraken met een kracht alsof alle regen die niet was gevallen in de zomer, ineens ingehaald moest worden.
De volgende dag stond in het teken van de stad verkennen, oftewel de toerist uithangen. Een boottocht over het centrale meer liet ons de “ghats” (trappen naar het water) van een ander perspectief zien en we waren zo gelukkig getuige te zijn van een soort vrouwenuitje van een stuk of 70 vrouwen in sari’s in alle kleuren van de regenboog die een ritueel uitvoerden op deze ghats. De foto’s die we daarvan geklikt hebben kunnen regelrecht in een reisbrochure.
Terug aan wal gingen we alle snoezige winkeltjes af, waarvan de onderhandelingsvaardigheden van de verkopers het tegenovergestelde zijn van de uitstraling van de winkeltjes. Mijn doel voor de dag was om leren schoenen te vinden in mijn maat en het is me zowaar gelukt (en ook nog voor een redelijke prijs denk ik). Verder hebben we de plaatselijke delicatessen uitgeprobeerd (ieder denkbaar ingrediënt, als het maar mierzoet en gefrituurd is) welke ondanks het knagende bewustzijn toch overheerlijk smaakten.
Ondanks dat pastte het avondeten er toch ook nog in en hadden we een goede bodem voor de terugreis in de nachtbus (zonder airco dit keer, gelukkig). Nat ben ik overigens toch nog geworden omdat mijn nood tot plassen het won van mijn hygiènegevoel en ik midden in de nacht naar een openbaar toilet langs de snelweg ben geweest (als je ooit naar India komt: je kan eigenlijk beter in een weiland gaan zitten dan naar deze wc’s gaan). Dit exemplaar had een dak dat half was weggerot wat als nadeel had dat je in de stromende regen je ding moest doen, maar het voordeel dat de stank samen met alles wat iedereen daar achterlaat automatisch door de regen werd weggespoeld.
Zo. Genoeg vieze verhalen. Maar ter conclusie: de regen die dat weekend begon hield nog 3 dagen aan één stuk door gestaag aan en zuiverde ook de straten van Ahmedabad. Straten die voor de verandering eens relatief leeg waren, in plaats van gevuld met verkeer.
Of olifanten.
Want dat heb ik ook nog meegemaakt: Rath Yatra. De “reis” (yatra) van een drietal (beelden van) goden die het hele jaar lang in een tempel staan maar één dag per jaar naar buiten mogen en dan met een enorme optocht door de stad trekken.
Een beetje zoals onze carnavalsoptocht, inclusief opgetogen vrachtwagens met mensen erop die snoep naar je gooien, maar - India zou India niet zijn - ook met een stuk of 20 beschilderde olifanten voorop in de tocht (ook met mensen erop die snoep gooien).
Ik had verschillende mensen gevraagd met me mee te gaan maar niemand was erg enthousiast. In eerste instantie snapte ik er niks van, want de olifanten, vrachtwagens, vuurspuwers, bodybuilders en acrobaten waren zeker iets dat ik niet wilde missen. Maar toen ik aan het einde van de middag op mijn horloge keek en concludeerde dat de optocht zelf 3 uur nodig had gehad om voorbij te trekken en ik nog een half uur nodig had om überhaupt de straat uit te komen (ik stond letterlijk VAST tussen de mensen en politieagenten) besloot ik ook dat het een “eens maar nooit meer” ervaring was. Er was bizar veel politie op de been, omdat deze hindoe-optocht samenviel met het moslim-suikerfeest en er kans was op rellen, maar gelukkig waren de mensen niet in een grimmige stemming en moest het hindoe-publiek toch ook lachen toen één van de deelnemers van de optocht vanaf zijn vrachtwagen een bord met “Id Mubarak” (vrij vertaald “vrolijk suikerfeest”) omhooghield.
Een andere feestdag die recentelijk gevierd werd, is “Independence day”. Niet zo groot als in America, maar het schijnt dat er in Delhi wel grote parades en dergelijke te zien waren. In Ahmedabad was er – behalve de Indiase vlaggetjes in IEDERE etalage en op IEDER voertuig – niet veel van te merken. Samen met een gezellige groep dames hebben we Independence day letterlijk genomen, en het vrijgezellenfeestje gevierd van een Mexicaanse die hier verblijft. Ze trouwt met een Fransman dus naast haar Mexicaanse en Franse huwelijk, hebben we die avond besloten dat er toch op zijn minst ook een Indiase bruiloft moet komen.
Een kleine introductie daarvoor hadden we al bij het afscheid van de persoon die mij de afgelopen weken kooklessen heeft gegeven, en die zijn afscheidsdiner “in stijl” hield: thuis koken, maar iedereen wel in traditionele Indiase avondkleding. Ik kan je vertellen dat op de grond op kussens eten nog best wel een uitdaging is in een sari, maar het eten was zoals altijd overheerlijk.
Zo. Ik krijg er honger van, tijd om af te ronden.
Volgende keer deel zal ik mijn ervaringen delen van twee totaal tegenovergestelde bestemmingen: het zon-zee-strand van Goa en het oude-vertrouwde Nederland: want zowel een vakantie, als een bezoekje aan huis staan gepland!
-
25 Augustus 2015 - 20:16
Paoteke:
Hoi Susanne!!
Je hebt weer van alles ondernomen in India en je weet het altijd zo levendig te beschrijven. Het is weer een geweldig verhaal. Nu je, dank zij de Monsoon, weer fris en fruitig bent wensen wij je een hele fijne strandvakantie en we zullen elkaar ongetwijfeld wel weer een keertje in Nederland zien. Groetjes, dikke x en Houdoe!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley