45 graden en stamppot

Daar ben ik weer! Na een flinke radiostilte van een dikke maand waarin ik niet alleen van de geneugten van het mooie India, maar ook van ons eigen Nederland heb mogen genieten. In een maand als deze kwam ik er weer achter hoe mooi beide plekken zijn, want ja, je realiseert je pas wat je mist als je met je neus op de feiten wordt gedrukt…

…of als ineens al dat lekkere Nederlandse eten voor je neus wordt gezet! Zeker de eerste week thuis slaakte ik minstens twee keer per dag een kreet in de categorie van “Oh KRENTENBOLLEN, die was ik helemaal vergeten!”, of “dat croissantje bij de AH to go… ineens zo lekker!”. En natuurlijk had ik ook het geluk met Pasen thuis te zijn, met alle lekkernijen die daarbij horen.

Maar het mooie van “even op vakantie in eigen land” is dat ik het grootste deel van mijn garderobe in India kon laten en dus als een eenpersoons cateringbedrijf alle lege ruimte in mijn koffer kon vullen met Indiaas eten dat naar NL kwam en andersom de rookworsten, appelmoes, speculaas, stroopwafels, kaas, jus, de chocolade S die al sinds 5 december op mij lag te wachten, etc, etc, die weer de andere kant op konden. Met 15 kilo aan eten en 5 kilo aan souvenirs had ik nog net genoeg plaats voor wat andere broodnodige dingen die ik in India niet kan krijgen (schoenen in mijn maat, om maar iets te noemen). Dankzij de gastvrijheid van Emirates had ik de kans 30 kilo check-in bagage mee te nemen en met een tas van 28,5 kg heb ik daar toch zeer efficiënt gebruik van gemaakt denk ik zo.
Overigens is de douane in India gelukkig niet zo heel streng. Nadat ik met een stalen gezicht op het douaneformuliertje had ingevuld dat ik geen zuivelproducten bij me had (wat is nou 1,5 kg kaas?!) werd mijn check-in bagage bij het verlaten van het vliegveld toch nog even door de röntgenscan gehaald (slik, die had ik niet verwacht). Met mijn hart kloppend in mijn keel wachtte ik af of ik vrij naar buiten zou mogen lopen maar: “have a nice day ma’am”, ik kon doorlopen. Ik gok op een combi van A) een kapot röntgenapparaat en B) een beambte die niet weet hoe Hollandse kaas eruitziet. Mocht je overigens ooit hiernaartoe komen, bij deze waarschuw ik je vast dat landkaarten waarop de grenzen van India en Pakistan verkeerd staan aangegeven ook illegaal zijn (nummertje 1 op de lijst, boven de geweren en messen).
Eenmaal buiten werd ik gebeld door de dame van kantoor die alles voor me regelt (zij is mijn heldin) om te vragen wat voor kleren ik aanhad zodat de taxichauffeur die ze geregeld had mij makkelijk zou kunnen vinden. Ik antwoorde dat ik mijn “witte huid” aanhad en dat ik wel opviel tussen de overige 50 Indiërs die hun familieleden op stonden te wachten.

Mijn vlucht verliep trouwens ook prima. Een paar mooie films gezien, een wijntje gedronken om mezelf in een roes te krijgen, een begripvolle Duitser naast me (“Wijn? Jij gaat zeker slapen”), en de toch-niet-gekomen-slaap ingehaald in de terminal van Dubai airport, tussen twee vluchten door. Overigens heb ik aan boord ook heerlijk veganistisch gegeten (ahum), aangezien de persoon die mijn tickets had geboekt voor me besloten had dat het vlees in het vliegtuig niet lekker is. Ik zal geen namen noemen maar ik zeg wel dat ze beter taxi’s kan regelen dan tickets kan boeken. In een laatste wanhoopsdaad om een sappig kippetje te bemachtigen probeerde ik nog glashard te ontkennen dat ik veganistisch eten had besteld (en daar was ik ook van overtuigd, tot ik me een ineens heel bekende klaagzang van mijn collegaatje herinnerde) maar de stewardess vertelde me dat het ei- en vleesloze diner toch echt speciaal voor mij aan boord was gehaald. Helaas, helaas, maar de volgende keer ga ik toch vechten voor die cake met vanillesaus in plaats van 3 druiven als dessert!

Een beter dessert had ik afgelopen week, na afloop van een “Dutch dinner night” van de hand van mij en een andere Nederlander waarbij we de aanwezigen uit India, Spanje, Duitsland en Mexico kennis hebben laten maken met onze “Stèmp-pot”.
Dit alles was op 20 april en toen ik tegen elven vroeg of iemand mij even thuis af wilde zetten en ik een “ja, ik breng je strakjes wel, nu nog even niet” als antwoord kreeg, kreeg ik een sterk gevoel dat er om 12 uur een taart tevoorschijn zou komen. Tegen mijn verwachting in ging 12 uur net zo stilzwijgend voorbij als 11 uur en dacht ik teleurgesteld “dan zullen ze mijn verjaardag wel vergeten zijn”. Toen om kwart over 12 alsnog het licht uitging en me vanuit de keuken een boel kaarsjes op gebak tegemoetkwamen was ik dan ook zeker verrast! Wat bleek: het was nog niet zo gemakkelijk om een taart te kopen op een maandagavond, vandaar dat een en ander wat vertraagd was. Gelukkig was de pret niet gedrukt en kreeg ik “Indian style” mijn gedeelte van de taart in mijn gezicht gesmeerd. Mocht je ooit een goedkoop gezichtsmasker zoeken, ik heb nog nooit zo’n zacht huidje gehad als na die chocoladebehandeling.

De grote dag zelf zat ik gewoon in kantoor maar werd ik wel getrakteerd op een heerlijke mangotaart (die ik gegeten heb, niet van mijn gezicht geschraapt) en werd ik ’s avonds door een paar andere vrienden verrast met een derde taart. Daarnaast kreeg ik ook nog een mooie rok en stof om door de kleermaker “kleding naar wens” van te laten maken en werd de avond afgesloten in een hip restaurantje waar we Indiaas-Italiaans hebben gegeten (lees: pizza en lasagne met meer pepers dan kaas). Gelukkig is het hier met 45 graden midden op de dag niet zo heel heet, dus die pepers konden er ook nog wel bij.

Naast de stamppot ben ik nog een keer op de Nederlandse tour gegaan: afgelopen zaterdag was er een Koningsdagviering voor de “Dutch community” in Ahmedabad en met het idee van een leuk feestje met mede-landgenoten gingen ik en mijn stamppot-keukengenoot een kijkje nemen. Er werd een goede poging gedaan met oranje tafelkleden, vegetarische bitterballen en ranja die voor oranjebitter door moest gaan, maar door het toegevoegde thema “doing MORE business in INDIA” (hoofdletters zijn niet van mij, zo stond het er) was het toch niet het feestje waar we op gehoopt hadden. Het bleek meer een “luister naar MEER saaie powerpoint-presentaties in INDIA” evenement te zijn, voorgelezen door respectievelijk een Canadees, Indiër, Brit en Japanner. Ik denk dat vele aanwezigen niet eens wisten wat Koningsdag betekent dus na het diner dat ook niet eens zo heel geweldig was hebben we maar snel onze hielen gelicht. Afgelopen maandag heb ik maar een oranje kurta (indiase tuniek) aangedaan om toch even een statement te maken op het kantoor, maar nee, het leeft hier toch niet zo als thuis ;)

Een derde Nederlandse invloed die ik afgelopen weekend tegen kwam was trouwens wel erg leuk. Ik ging met twee Indiase vrienden naar de oude stad. Ik vind het geweldig om daar rond te lopen, in de steegjes met scheve huizen, tempels, rondrennende kinderen, koeien en honden, maar als ik daar in mijn eentje rondloop krijg ik van alle kanten aanspraak. Met mijn twee bodyguards kon ik voor de verandering eens rustig rondlopen en genieten van de geweldige sfeer die daar hangt. En als je dan midden in dat “authentic India” een graffitischildering tegenkomt die ondertekend is met “Kunstschool Rotterdam, Nederland” is dat toch wel grappig om te zien.

Dan tot slot een wat minder leuke gebeurtenis van afgelopen weekend, die jullie vast allemaal hebben meegekregen: de aardbeving in Nepal. Zo een enorme trilling dat we zelfs hier in Ahmedabad zaten te trillen op onze stoelen. Eerst had ik niet eens door dat het een aardbeving was. Ik dacht “ik voel me een beetje duizelig”, maar toen iedereen om me heen met dezelfde verwarde uitdrukking om zich heen zat te kijken, besefte ik dat het toch niet aan mij lag. We liepen naar buiten en zagen de schommelbank zachtjes vanzelf schommelen. Verder niks gebeurd hier, maar als je de volgende dag de krant openslaat realiseer je je pas wat een enorme gevolgen die trillingen in andere delen van de wereld hebben gehad. Het kwam ook figuurlijk erg dichtbij aangezien vier mensen uit Ahmedabad waar ik vaker mee omga op vakantie waren in Nepal. Twee van hen waren direct veilig, twee anderen zijn vandaag pas geëvacueerd na een halve week vastgezeten te hebben ergens in een van de wereld afgesloten hotel de bergen. Het duurde ook een tijdje voor we überhaupt wat van ze gehoord hadden maar waren erg opgelucht met het nieuws dat alles oké was. Gisteren zijn ook twee andere vrienden van me naar Nepal vertrokken om hulp te bieden in het rampengebied, vanwege hun baan bij een “disaster mitigation institute”. Ik heb erg veel respect voor ze maar ben ook een beetje ongerust.

Laten we met z’n allen hopen dat Nepal en zijn inwoners – ondanks hun enorme verlies – de moed vinden om er weer snel bovenop te komen.