Wedding season

Zijn het in Nederland de kerstbellen die rinkelen, hier in India zijn het de “wedding bells”! Het “wedding season” is in volle gang en ik kreeg de afgelopen tijd de kans er twee mee te maken. Ik wil graag alles met jullie delen, maar aangezien de gemiddelde bruiloft hier drie tot tien keer zo lang duurt als die die we in Nederland gewend zijn, kan ik niet voorkomen dat ik heel veel te vertellen heb. Dus mocht je eigenlijk iets anders moeten doen op dit moment, stop dan nu met lezen, want het wordt een lang verhaal!
Aan de andere kant, mocht je je vervelen tijdens de kerst, dan biedt dit verhaal uitkomst.

Het begint met de voorbereidingen, waar zelfs ik – als gast – naar mijn idee al veel te lang mee bezig ben geweest. Zoals gezegd vindt een bruiloft hier niet plaats in één dag, maar zijn er verschillende plechtigheden/gelegenheden. Deze verdienen allemaal een speciale outfit, dus ik moest gaan shoppen… Gaan wij gewoon naar de winkel, hier moet een en ander op maat gemaakt worden, want de verschillende outfits voor de dames hebben allemaal zo’n blouse die je buik bloot laat (“choli”, heet dat) en die moet perfect passen. Ik was blij dat ik deel 1 – de stof voor mijn eerste outfit, de sari – al bij elkaar had, en ik dacht, dat geven we even aan de kleermaker en dan komt het wel goed. Ik was blij dat ik in de aanwezigheid van de bruid naar de kleermaker ging (los van het feit dat de kleermaker geen woord Engels spreekt), want in tegenstelling tot wat ik dacht is zo’n choli niet een standaard kledingstuk maar zijn er wel 100 opties! Wil je de sluiting voor of achter? Wil je een “princess cut” of een [ben-de-naam-vergeten]-cut? Wil je een ronde hals of een vierkante? Etc, etc. Dat allemaal op papier hebbende dacht ik “volgende week kom ik terug en dan ben ik klaar”.
Niet dus. Ik ben nog zo’n vijf keer bij de kleermaker geweest want:
1. Er moest nog een petticoat gemaakt worden voor onder mijn sari en
2. De onderkant van laatste moest nog verstevigd/gestikt worden en
3. Ik moest nog een tweede choli laten maken, voor mijn andere outfit (voor een ander deel van de bruiloft) aangezien de optie een choli te lenen van de bruid op niets uitliep omdat de korte mouwen van haar choli’s allemaal zo dun waren dat ze al halverwege mijn onderarm bleven steken en
4. Ik last minute nog een dérde choli moest fixen omdat de outfit van een vriendin die ik zou lenen voor de bruiloft van de andere bruid (“je kan toch niet op twee bruiloften hetzelfde aan?!”) “kwijt” bleek te zijn. Het zweet brak me dan ook uit toen ik twee dagen van tevoren de kleermaker met handen en voeten uit probeerde te leggen dat ik “DIE choli morgen op kom halen” en de volgende dag DIE ANDERE choli met een grote glimlach aan me overhandigd wordt. Gelukkig kon ik de avond voor mijn vlucht de goede choli ook ophalen. Ik mag hem wel die kleermaker, zeker omdat ik geen enkele keer tussendoor heb hoeven passen: alles paste perfect de eerste keer, een echte vakman!

Tijdens al dit geregel door liep de teller van mijn tijd in India richting de zes weken. “Wat boeit dat?”, hoor ik je denken. Laat ik dat proberen uit te leggen zonder al te veel in de details te treden: Er is de ongeschreven regel dat je, als je 6 weken in India bent, als buitenlander geveld wordt door Delhi-belly. Alsof je lichaam na die tijd zegt “ja, en nou is het wel weer even genoeg met dat voedsel vol olie en kruiden, ik jaag het er gewoon in één keer doorheen!”. Het enige “grappige” aan het hele verhaal was dat ik EXACT zes weken hier was toen ik ziek werd. De rest van de week was er niks grappigs aan, zeker niet toen ik, nog witjes en zwakjes, op het vliegtuig stapte voor de eerste bruiloft, die van mijn oude klasgenootje in Nagpur. Gelukkig was het hotel waar ik verbleef tegenover de trouwlocatie en was er tussendoor genoeg “vrije tijd” om me even terug te trekken in ofwel mijn bed ofwel mijn badkamer en ben ik de twee dagen daar naar omstandigheden goed doorgekomen.

Maar de bruiloft was een hele ervaring. Het was niet het “big fat Indian wedding” dat ik verwacht had, maar dat kwam – werd mij later uitgelegd – omdat de bruiloft in Nagpur was, oftewel ergens in het midden van India. De grote feesten vinden in het Noorden plaats, en daar kwam ik wel achter op de tweede bruiloft.

Maar eerst dan Nagpur. Ik was de enige “vertegenwoordiger” van onze oude klas aangezien mijn andere klasgenootjes van toen of aan de andere kant van het land zaten, of geen vrij konden krijgen, of zelf een bruiloft aan het plannen waren. Dit resulteerde in een blank meisje tussen 100 Indiase mensen waarvan ze niemand kent, behalve de bruid die het veel te druk heeft. Ik had er dan ook niet zoveel zin in, moet ik toegeven, maar de bruid had al “gezelschap” voor me geregeld. Om te beginnen stond er een schattig 10-jarig jongetje bij de arrivals te wachten met een bordje “Sussane de Zwart” (hoe lang je hier ook bent en hoe goed de mensen je ook kennen, ik denk dat men mijn naam hier nooit goed zal spellen). Dit bleek het neefje van de bruid, en hij bracht me naar het hotel waar ik werd achtergelaten in het gezelschap van een oud oom-en-tante echtpaar dat tot mijn grote opluchting goed Engels sprak. ’s Morgens om 6 uur nodigden ze me uit om thee te komen drinken op hun hotelkamer en de rest van de tijd namen ze me onder hun vleugels. Had ik meteen mijn persoonlijke gids die me alle rituelen die zich voltrokken uitlegde. Maar goed ook, want het Hindoeïsme blijft voor mij toch nog een ingewikkelde godsdienst. De volle twee dagen zat er in de zaal waar alles plaatsvond een priester gebeden te prevelen onder het uitvoeren van rituelen waarbij een enorm scala aan ingrediënten aan de goden werd geofferd. En op een of ander manier houden die goden van net die dingen die overal een smeerboel van maken: kokosnoten, mangoboombladeren en – in zekere mate – rijst vind ik dan nog wel gaan, maar als je daar ghee (soort vloeibare boter), water, melk, gekleurd poeder en verwelkte bloemen overeen gaat gooien… nou ja, je hebt wel een voorstelling denk ik.
Verder is er niemand echt geïnteresseerd wat zich allemaal op het podium (waar alles plaatsvindt) voltrekt. Mensen lopen in en uit, gaan alvast naar het buffet, zitten met hun rug naar het podium te kletsen, enzovoorts. Alles tegenovergesteld aan de “blijf-netjes-stilzitten-en-luister” kerkmissen die wij kennen. Behalve op HET moment, wat bij ons het uitwisselen van de ringen zou zijn, zit iedereen aandachtig te wachten totdat de priester in zijn eeuwig durende geprevel nèt even zijn stem iets verheft als teken dat het hele publiek rijst op het bruidspaar mag gooien. Natuurlijk kunnen alleen de eerste twee rijen daadwerkelijk op het gelukkige paar mikken en vindt iedereen behalve de laatste rij nog drie dagen overal rijstkorrels in zijn kleren en haren.
Dan volgt de fotosessie, die wel zo’n twee uur kan duren, waarbij alle gasten één voor één het paar feliciteren en met ze op de foto gaan. Als dit hele gebeuren klaar is volgt dan toch echt het einde, waarbij de bruid afscheid neemt van haar familie en met de (familie van de) bruidegom mee naar huis gaat. Dit is één grote Bollywood jankscène en ik voelde me een beetje opgelaten aangezien ik zo’n beetje de enige vrouw was die niet hoefde te huilen. Maar wat een ontzettend mooi emotioneel einde! *Snik*

Terug in Ahmedabad had ik nog een leuk intermezzo voordat ik me in het volgende bruiloftsgebruis stortte. Hou je hart vast: ik heb mijn debuut gemaakt op het Indiase toneel! Het klinkt echter allemaal een stuk mooier dan het is, want ondanks dat het stuk waar ik in meespeelde zo populair was dat er 8 (!) extra voorstellingen waren gepland, was ik simpelweg de vervanger van “the white girl” die niet meer in de stad was voor deze verlenging. Mijn scène duurde zo’n twee minuten waarin ik “Madame Montessori” (die van de scholen) speelde. Het toneelstuk verbeelde namelijk in een heleboel korte scènes de geschiedenis van Ahmedabad, en mijn scène ging over hoe Madame zelf in deze stad de funderingen heeft gelegd voor het Montessori onderwijssysteem in India. Waar alle andere scènes over gingen moet ik je schuldig blijven, want met uitzondering van mijn tekst en die van een andere “white boy” werd alles gesproken in Gujarati.
Zo snel als dit alles begon eindigde het overigens ook weer. Ik deelde mijn rol met een andere “white girl” omdat ik, vanwege de bruiloften, niet alle avonden op het toneel kon staan. Halverwege werd echter besloten dat “de scène niet goed werkte” en dat ik vervangen werd – oftewel, het andere meisje mijn rol voor alle overige avonden zou spelen – omdat er te veel in de scène was aangepast en ik geen tijd meer had dit te repeteren. Ondanks dat mij dit eigenlijk wel goed uitkwam (9 uur kantoor op een dag en 3 uur toneel is toch wel veel) was ik wel beledigd dat dit botweg aan mij werd medegedeeld in een sms van een onbekend nummer (wat later van de regisseuse bleek te zijn). Toen ik, bij het ophalen van mijn spullen, ook nog hoorde dat de scène helemaal niet zoveel veranderd was, werden mijn wangen helemaal rood. Maargoed, ik ben met opgeheven hoofd weggegaan. Ik wil niet opscheppen, maar ik vond dat mijn toneelspel toch beter was dan van het andere witte meisje, dus ik denk dat de reden van mijn “vertrek” was dat ik een te grote mond had. In tegenstelling tot mijn rol-deelster liet ik het namelijk weten als ik het niet eens was met de regisseuse, dus ik denk dat laatste even haar punt wilde maken…
Maar terug naar de wedding-rush, want de bruiloft van mijn beste maatje stond op de planning! Deze Noord Indiase variant bevestigde al mijn beelden die ik had van de bruiloften hier, en overtrof ze zelfs: het is namelijk één grote opschepperij :P
Zaterdagavond was de “ring ceremony”, wat erop neerkomt dat er 5 minuten ringen worden uitgewisseld en 2 uur wordt verteld dat deze tante dat gestudeerd heeft en deze oom dat beroep heeft enz. Blijkbaar kan het ook nog erger: dan vertellen ze het publiek ook nog hoeveel iedereen verdient! Dit alles onder het genot van het aanzien van kilo’s gouden sieraden die van familie wisselen: de bruidegom zijn familie geeft cadeaus aan de familie van de bruid en andersom. Na het buffet kwam het gedeelte waar ik naar uitgekeken had: de Garba. Dit is een grote dans die je kan vergelijken met een soort sirtaki: er zijn een aantal vaste pasjes en IEDEREEN doet mee. Erg leuk om te zien maar een stuk lastiger om mee te doen. Niet vanwege de moeilijkheid van de pasjes, maar vanwege de muziek! Ik geef toe, ik kan niet dansen, maar ik heb wel gevoel voor ritme! Maar als er 3 muzikanten achter een drumstel zitten die ieder eigenwijs hun eigen beat drummen – alle drie tegelijk – dan ben ik letterlijk even de tel kwijt. Aangezien iedere gast zijn eigen drummer-naar-keuze volgde was alles één grote chaos waar het één grote eenheid zou moeten zijn, maar iedereen had wel lol, en daar ging het om.
De volgende morgen vroeg uit de veren, want toen vond de “echte” verbintenis plaats (het ritueel met alle etenswaren dat ik ook in Nagpur had gezien, ditmaal uitgebreid met 7 rondjes om een vuur lopen). Ik was, samen met een ander meisje, bij een vriendin blijven slapen aangezien noch zij (een Indiase!) noch ik ooit een sari hadden gedragen en we goede hoop hadden dat onze vriendin wel wist hoe met deze 7 meter stof om te gaan. Wat we dachten in een half uur klaar te hebben duurde echter zo’n anderhalf uur en mede dankzij de restricties die deze prachtige outfits je opleggen (je “lopen” wordt gereduceerd tot “waggelen”) waren we dan ook een beetje aan de late kant… maar ach, dat is iedereen, dus het bruidspaar was ook nog niet gearriveerd toen wij er eindelijk waren. Ik was blij toen ik 3 uur later mezelf weer van al het stof kon ontdoen. Gelukkig hebben we de foto’s nog (die volgen op facebook. Waarschijnlijk ook een beetje aan de late kant, zoals alles hier).

Dit was “deel 1” van de bruiloft. Deel 2, de receptie, vond plaats in Lucknow, de geboorteplaats van de bruidegom (de bruid komt uit Ahmedabad, vandaar dat hier deel 1 plaatsvond). Na een vroege vlucht die ik bijna was misgelopen omdat ik 1. Geen riksja kon krijgen om half 7 ’s ochtens en 2. Omdat ik bij de verkeerde terminal stond (welke binnenlandse vlucht vertrekt er nu vanaf de internationale terminal?!) werd ik wederom opgepikt van de vertrekhal. Ik verbleef 2 dagen op een “resort” (kan niet minder luxe natuurlijk) buiten de stad met alle middelbare school vrienden en neven en nichten van de bruidegom. Aangezien we allemaal van dezelfde leeftijd waren, hebben we ons hier goed vermaakt, wat ons gedeeltelijk werd verplicht overigens: door een enorm dichte mist zaten we “vast” op het resort en kon geen auto ons op komen halen om ons naar de stad te brengen waar – in het ouderlijk huis – allerlei rituelen plaatsvonden. Ergens vond ik dat ook niet zo heel erg, want in dat huis renden heel de dag 100 “aunties” rond die allemaal denken dat ze het beter kunnen regelen dan de ander. Ook vond ik het niet erg dat ik niet nog eens door die mist moest, want de avond van tevoren was het net zo slecht en hielp de chauffeur me aan een Bijna Dood Ervaring door rakelings langs overig verkeer, koeien en andere onverlichte obstakels te scheuren met zo’n 50 km/u en minder dan 50 m zicht (en ik zat achter de voorruit van het koekblik dat voor auto doorging, *slik*).
’s Avonds was de mist opgeklaard. Maar goed ook, want dat was de receptie-avond die al mijn verwachtingen te boven ging. Stel je voor: een locatie zo groot als een voetbalveld (in de openlucht ook) compleet ingericht met vloerkleden, gordijnen, kroonluchters, sofa’s en een podium, gevuld met honderden mensen die zich tegoed doen aan de 30 verschillende etenskraampjes en zich vermaken met waterpijpen, ballonschieten en het op de foto gaan met het witte meisje (kon er niet aan ontkomen natuurlijk). Ondanks de kou was het een geweldige ervaring en het is de verkoudheid die ik nog steeds niet kwijt ben zeker waard!
Ook mijn terugvlucht kon mijn humeur niet verpesten. Want ondanks dat ik de nacht op Delhi airport heb doorgebracht (ik had een ruime “10 uur de tijd om over te stappen”), deels op drie plastic wachtbank-stoelen (“uw vlucht vertrekt morgenochtend pas, u mag nog niet in de vertrekhal komen”), deels op de vloerbedekking van de vertrekhal (de heerlijke lounge ligstoelen die ik op de heenweg had gezien waren ineens nergens te bekennen) schoof ik vrijdagmorgen “fris en fruitig” (ahum) direct van het vliegveld achter mijn bureau voor mijn werkdag.
Het leven van de gewone werknemer is weer begonnen…