Holiday season
Door: Susanne
Blijf op de hoogte en volg Susanne
16 Januari 2015 | India, Ahmedabad
Kerstmis in Ahmedabad. Geen kerstballen, slingers en rood-groen-goude reclameborden op straat. Geen sneeuw, geen koud weer. Geen kerststal, geen kerstmuziek. En toch, als je weet waar je moet zoeken vind je toch kerst hier in de stad.
De feestwinkel die stiekem toch kleine kerstboompjes verkoopt. De Kerstman die op kerstavond in de winkelcentra de kinderen vermaakt met rare dansjes en die speciale gebouwen op verschillende punten in de stad die – als je je ogen dichtknijpt tegen de belachelijke overdaad aan kerstlichtjes – kerken blijken te zijn.
Je zult het niet geloven, maar een van laatste heb ik ook nog bezocht: samen met een Litouws en Mexicaans meisje heb ik op kerstavond de mis bijgewoond. Geen van ons drieën ging echt vanwege het geloof, maar meer vanuit nieuwsgierigheid en traditie. Tot onze verbazing verschilde de mis – behalve de taal – helemaal niet van de mis die wij kennen. Het was dat ik het onze vader en al die dingen niet in het Engels kan opdreunen, maar de volgorde en inhoud van de mis waren verder precies hetzelfde: inclusief kindertjes verkleed als engeltjes die rondrenden en het kerstspel inluiden. Enige verschil was dat de pastoor ietsje strenger was dan bij ons: “En dan mag nu iedereen die katholiek is EN lid is van de katholieke kerk EN regelmatig de mis bijwoont, naar voren komen om de Heilige communie te ontvangen”. Uit angst dat we op z’n minst ons doopcertificaat moesten laten zien om te bewijzen aan de gestelde voorwaarden te voldoen, zijn we met z’n drietjes (en zo’n driekwart van de overige aanwezigen) maar netjes blijven zitten. Blijkbaar was de meerderheid net zo “on-katholiek” als wij.
Overigens ben ik in de ogen van sommige mensen wel op z’n minst van goddelijke aard. Een paar dagen eerder liep ik op straat en vroeg een fruitverkoopster of ik haar waren wilde “zegenen” door even alle druivendozen die ze verkocht te aaien. Als dank kreeg ik een doosje druiven mee naar huis, maar heb ze vanwege hun staat toch maar direct naar de prullenbak doorgestuurd. Hopelijk doen mijn “blessings” wonderen voor de zaken, want van haar fruit moet ze het niet hebben…
Over fruit gesproken, dat brengt me tot een leuke anekdote over ananasjam. In combinatie met nog wat andere niet-alledaagse ingrediënten.
De zoektocht naar een kerstmis op kerstavond had ons namelijk op Manek Chowk, het plein midden in de oude stad, terecht doen komen. Na een hoop miscommunicaties was ons kerstdiner om half 11 ’s avonds namelijk nog steeds niet klaar en omdat wij naar de nachtmis gingen en zowat omvielen van de honger, besloten we dan maar “kerstdiner” te houden op de plastic stoelen en tafeltjes van de snackkraampjes. Het Mexicaanse meisje in mijn gezelschap was echter “over haar honger heen” en dacht, “laat ik dan maar een ijsje nemen”. Ze bestelde een “ice cream sandwhich” met het idee zo’n ijsje te krijgen dat aan twee kanten een koekje heeft, je kent ze wel. Tot haar grote verbazing en de rest van de groep’s amusement kreeg ze echter een BOTERHAM met SCHEPIJS. En om je nog even verder te laten watertanden, hier zat dus ook nog de ananasjam op en – om het af te maken – GERASPTE KAAS. Ik kan je duizend verhalen vertellen over heerlijk Indiaas eten, maar helaas net zo veel over de meest vreemde combinaties die ze hier als delicatessen beschouwen, waarvan hier getuige.
Na de nachtmis kwamen we rond 1 uur terug naar het huis waar inmiddels het kerstdiner (wat een combinatie was van drie keer een persoon die dacht “o ja, ik zal ook nog eens wat koken”) voorbij was, maar waarvan toch heel lief drie bordjes op ons stonden te wachten. Ik had het verkeerd begrepen, maar het “echte” kerstdiner dat we gepland hadden was op eerste kerstdag, niet op kerstavond. Mede daardoor was mijn bijdrage aan het diner (twee flinke brioches met appel) een dag te vroeg. Maargoed, ik had twee stuks, dus ik dacht “eentje voor vanavond en eentje voor morgen”. De omstandigheden leidden echter naar een andere verhouding, zijnde “een halve voor vanavond en GEEN voor morgen”. Toen ik op eerste kerstdag arriveerde voor het diner werd ik namelijk eerst overspoeld door complimenten die getuigden hoe “awesome” mijn bakkunsten wel niet waren en vervolgens de voorzichtige mededeling dat alles al opgesnoept was voordat het überhaupt avond was (“opgelost in de lucht” was overigens de exacte verwoording). Gelukkig hadden we nog een chocoladetaart, schepijs en citroentiramisu, dus desserts genoeg.
De rest van het diner was overigens net zo uitbundig als het dessert: het “bring-your-own-dish”-concept met mensen uit Engeland, Nieuw Zeeland, Polen, Mexico, Lithouwen, Nederland en India was op z’n minst gezegd zeer geslaagd.
De “knaller” van de avond was helaas niet zo geslaagd. Plan was om op Indiase wijze een kalkoen klaar te maken: de vogel marineren, inpakken in roti (dat pannenkoekenbrood), dan inpakken in bananenbladeren, dan inpakken in aluminiumfolie, dan inpakken in klei en vervolgens langzaam laten garen op een handgestookt kolenvuurtje (waarvan ik nota bene twee mannen moest uitleggen hoe je een vuurtje aan de praat krijgt, maar dat terzijde). Helaas, de klei bleek niet van het goede zand en het “cocon” van de kalkoen scheurde open. Daarnaast was het dier te groot voor de oven dus werd besloten het dan maar zonder gevogelte te doen.
Tweede vermeldenswaardige feit van de avond was dat ons diner wederom pas rond middernacht plaatsvond. Dit keer omdat we moesten wachten op de aardappelschotel in de oven van een jongen die verkondigde “ik weet niet wat het is, maar als ik iets doe duurt het altijd veel langer dan bij andere mensen”. Een en ander werd duidelijk door de interventie van een wat slimmer persoon in ons gezelschap. Wat er gebeurde klinkt overigens als een slechte mop:
‘Staan zes hongerige kerstgasten naar de aardappelschotel in de oven te staren, komt de zevende persoon binnen, draait aan de knop van het apparaat en zegt “dat is al de derde keer dat ik die oven opnieuw aan moet zetten!”.’
Tien minuten later konden we aanschuiven.
Nieuwjaar heb ik doorgebracht met dezelfde groep mensen, ditmaal bij iemand anders thuis. Mijn bijdrage was een “herkansing” van de brioche voor iedereen die ‘m gemist had. Om 12 belanden we met z’n allen op het dakterras en keken naar het spaarzame vuurwerk in de lucht. Geen “knallend” nieuwjaarsfeest, aangezien we geen muziek het dak op mochten brengen van de buren, maar wel een gezellig samenzijn.
Het nieuwe jaar bracht mij ook een nieuwe schoonmaker. Onze oude “chaiwallah” (theemannetje) die ook mijn kamers boven het kantoor behoorde te poetsen deed het zo slecht dat ik hem verteld had “dat doe ik zelf wel”. Deze persoon had echter nog een baantje bij de Domino’s pizza en toen zijn shift veranderde had ie geen tijd meer om bij ons te werken. Zijn vervanger is echter alles wat hij niet was: hij is zo angstaanjagend goed dat ik er af en toe kriebels van krijg. Ter illustratie: na zijn eerste poetsronde durfde ik mijn badkamer bijna niet meer te gebruiken omdat hij al mijn shampoo-, zeep- en andere flacons in een perfecte rij naast elkaar had opgesteld, allen met het label naar voren en op volgorde van groot naar klein! Heb hem verteld dat ie dat toch niet meer hoeft te doen…
Het nieuwe jaar bracht ook kansen voor “business”. Als een echte “delegate” heb ik namelijk ons bureau gerepresenteerd op de “Vibrant Gujarat Global Summit”, een internationale top waar zakenmensen van over de hele wereld naartoe komen om zaken in India te doen. Naam van het evenement is een hele mond vol maar ondanks dat is het eigenlijk een hele heisa om niks. Zeker, het is een hele happening: ik heb John Kerry, Ban ki Moon, Jim Yong Kim en nog een boel bollebozen in levende lijve een speech zien brengen. En niet te vergeten de minister president van India himself: Mr. Modi. Deze gelegenheid greep ik aan om een mening over deze persoon te vormen. Aangezien hij zowel een omstreden persoon is, maar ook veel goeds doet voor India, wist ik niet zo goed wat ik van hem moest denken. Zijn veel te lange, veel te inhoudsloze speech deed me echter besluiten dat ik hem toch niet zo geweldig vind. Dit in tegenstelling tot zo’n beetje de hele rest van India overigens: een man die overal wordt begroet met staande ovaties en wordt aangekondigd met “Gujarat is de provincie van de Krishna (veel aanbeden Hindoe god), de provincie van Mahatma Gandhi EN van Narendra Modi” moet toch wel heel speciaal zijn. Stel je toch eens voor dat ze onze Rutte zo aankondigen!
Maargoed, ondanks dat het twee lange dagen veel praten en weinig actie was heb ik het toch maar weer meegemaakt. Leuk om andere Nederlanders in India te zien, en ook leuk om een keertje (gratis!) in het chicste hotel van de stad te dineren. We hebben onszelf trouwens als Nederlanders ook nog even op de kaart gezet door met de hele groep in (mantel)pak een rondje te fietsen over de parkeerplaats van het hotel. Ja, zo doen wij dat in ons kleine landje.
Van het Hollandse terug in het Indiase, want een paar dagen later was het Uttarayan, het vliegerfestival! Twee dagen lang is er niemand op straat te vinden maar zijn de daken afgeladen vol met feestende mensen en de lucht vol met vliegers. Het was voor mij de tweede keer dat ik dit festival meemaakte, en hoewel ik mezelf had voorgenomen dit jaar WEL een vlieger in de lucht te krijgen, is het me helaas weer niet gelukt. Het zonnige weer, goede eten en goed gezelschap maakten echter dat het toch een zeer geslaagd feest was. Met als toppunt de avond, wanneer iedere persoon in de stad minstens één wensballon de lucht in laat gaan. En in een miljoenenstad als Ahmedabad resulteert dat in een lucht die meer wensballonnen dan sterren bevat. Dit is zo een immens mooi gezicht, daar kan niks tegenop. Ik heb geprobeerd het op camera vast te leggen en in woorden te omschrijven, maar beiden schieten tekort: dit moet je gewoon meemaken. In het begin is iedereen nog enthousiast ballonnen op aan het laten, maar na een tijdje zit je gewoon naast elkaar zwijgend naar de lucht te staren.
Een van de Nederlanders die ik op de Vibrant Gujarat had ontmoet woont al zeven jaar in Delhi. Ik hoorde toevallig dat iemand haar vroeg waarom ze India zo geweldig vond en haar antwoord was: “In India is het leven zo veel intenser: hier leef je twee dagen in één dag”.
En daar sluit ik me volledig bij aan.
-
16 Januari 2015 - 20:26
Marian:
wauw! wat heb je weer een mooi verhaal gemaakt! -
17 Januari 2015 - 10:46
Paoteke:
Hey Susanne, een geweldig verhaal heb je weer doorgestuurd. In gedachten ben ik overal met je geweest zelfs in dat chique hotel. Bij jullie was het "het Holiday season"wij hebben de "Rain season"gehad. Toch zitten we midden in de winter en wachten op de vorst met een beetje zon. Kunnen we tenminste weer eens een wandeling maken. Susanne werk ze en tot de volgende. Dikke x van ons. Houdoe!!
-
17 Januari 2015 - 18:40
Paoteke:
Ha Suus!! Ja ik ben er weer. Ik wil ff zeggen dat we vandaag een frisse neuzen ipv natte neuzen weer hebben gehad. Maar helaas we hebben niet kunnen wandelen. De tennis wintercompetitie had voorrang. We hebben het niet slecht gedaan van de 8 punten die er te verdienen waren hebben we er toch 5 gescoord. Ja zul je denken erg minnetjes, maar je moet niet vergeten dat de midden zestiger het op moesten nemen tegen de eind dertigers. Nou dan vind ik dat we het toch knap gedaan hebben of niet dan???? Zullen we maar zeggen dat het weer hier aan mee gewerkt heeft een beetje zon doet wonderen!! Hahaha!! groetjes en we wachten op je volgende verslag. Houdoe xx -
18 Januari 2015 - 14:58
Monique:
Geniet ervan meid! Maar zo te lezen lukt dat wel -
20 Januari 2015 - 00:40
Esther:
Was weer een ontzettend leuk verhaal om zo nog even na mijn avonddienst te lezen suus:) X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley