Knalled begin

Eindelijk! Tijd voor een nieuw verhaal. Sinds de vorige keer heb ik amper tijd gehad om een keertje rustig op de bank te gaan zitten typen maar ondertussen ben ik helemaal gesettled in mijn nieuwe huisje dus hier komt een lang verhaal! Ik raad jullie aan om zelf ook even op de bank te gaan zitten, verwarming op 30 graden, ventilator aan het plafond aan en een kopje thee met veel melk... dat is een beetje de sfeer. En O ja, vergeet niet de radio of tv aan te zetten voor het achtergrondgeluid, want dat was zeker een van de dingen die mijn tweede week in India tekende: een heleboel lawaai.
Het is namelijk net Diwali geweest hier, zeg maar de Hindu-variant van Kerstmis.
Wat hetzelfde is als Kerst zijn de kaarsjes, de uitverkoop in de winkels, de kerstverlichting in en om de huizen en iedereen op straat die zich nog net even naar de winkel haast voor de laatste inkopen: want net als bij ons wordt er ontzettend veel gegeten en gesnoept.
Verschil met Kerst is dat er geen kerstbomen zijn maar Rangoli’s. Dit zijn figuren op de grond, van verschillende kleuren zand gemaakt (ik heb ook – met hulp – een poging gewaagd en was niet ontevreden over het resultaat, als ik de foto’s krijg zet ik ze hieronder). Verder ga je natuurlijk naar de tempel, niet naar de kerk en tot slot hetgeen waardoor je Diwali absoluut niet kan missen: het vuurwerk. Dit verkopen ze hier onder de naam “firecrackers” maar met uitzondering van die mooie pijlen in de lucht kunnen ze ze beter “bombs” noemen. Het illegale vuurwerk dat wij uit België halen is er niks bij. Ik ben al niet zo’n fan van al dat geknal, maar ik ben dus drie dagen lang niet na negenen de straat op gegaan (lees: gedurfd), want dat is de plek waar ze het afsteken: letterlijk op straat. Dat er ook nog verkeer langskomt maakt niet zoveel uit… mijn ene buurman liet het alarm van zijn eigen geparkeerde auto afgaan met een van de bommen, en de andere buurman stak het gras op het braakliggende kavel naast mijn huisje in brand met een mooie pijl (maar hij heeft het ook weer geblust). En het is niet “eventjes” gedaan zoals bij ons met Nieuwjaar om 12 uur. Nee drie dagen achter elkaar van 9 tot 11 aan een stuk door! Een van de dagen was ik aan het skypen met thuis waarop ik de vraag kreeg “ben je correspondent in een oorlogsgebied ofzo?”.
Op de dag van Diwali zelf werd ik uitgenodigd bij een vriendin thuis waar we samen gekookt hebben, een rangoli hebben gemaakt en we “gezellig” (ik met doodsangst) samen met haar broer wat bommen hebben afgestoken (ik: “ehm… ik hoef niet per se naar buiten hoor..” zij: “mijn broer heeft het vuurwerk speciaal voor ons gehaald, we moeten wel even gaan kijken…”). Na 10 minuten was ik weer binnen.
De volgende dag was het feest nog niet over. Hier in Gujarat (de “provincie” waar ik zit) is het namelijk de dag na Diwali Nieuwjaar (nog meer vuurwerk, jippie…). Net als bij ons is het traditie om met de familie bij elkaar te komen. Alleen hier gaat niet iedereen naar oma, maar ga je als “jongsten” in de familie bij al je ooms en tantes thuis op bezoek (en de dagen erna komen al die ooms en tantes een voor een bij jou op bezoek). Ik werd uitgenodigd om mee te gaan. Op bezoek bij bah, baba, babhi, mama, mamsi, mammi en nog een heleboel familieleden wiens titels ik ben vergeten. Ze hebben hier namelijk voor ieder familielid een naam. Tot de schoon-oma van het neefje van je aangetrouwde tante toe (bij wijze van spreken). Ritueel is bij iedereen hetzelfde: je komt binnen, wenst elkaar gelukkig nieuwjaar, en krijgt vervolgens een enorme variëteit aan zoets en hartigs voorgeschoteld in het meest kitsche een-keer-per-jaar-voor-speciale-gelegenheden-uit-de-kast-komende servies dat je je maar kan voorstellen (toppunt waren twee rijkelijk gedecoreerde zilveren schaaltjes, voortgetrokken door miniatuurpaardjes… springt het glazuur nog niet van je tanden? Voeg dan in gedachten nog even de inhoud toe die voor 90% uit suiker bestaat, dan gebeurt het wel). Maar iedereen is zo ontzettend gastvrij! Je loopt gewoon binnen en pas na 10 minuten vragen ze “en wie ben jij eigenlijk...?” (Eerder heb je niet de kans gehad je voor te stellen want je moet meteen vanalles in je mond stoppen natuurlijk, afwijzen is not-done). Daarna is het traditie dat de ouderen de jongeren geld geven (omgerekend paar euro) en ik kreeg dat – ondanks mijn protest – ook gewoon! Dit zie ik in Nederland nog niet gebeuren. Ik ben overigens die dag bij 6 verschillende gezinnen thuis geweest dus ik hoef niet uit te leggen dat zowel mijn buik als beurs goed gevuld waren ‘s avonds.

Tot zover het “holiday season”. Wat nu aanbreekt is het “wedding season” waarvoor volop voorbereidingen worden getroffen. Zelfs ik wordt erin meegetrokken want ik ben voor twee bruiloften uitgenodigd. Twee van mijn toenmalige Indiase klasgenoten stappen namelijk in het huwelijksbootje en een Indiase bruiloft is iets meer werk dan een westerse. Ik heb een halve zaterdag doorgebracht met een van de bruidegoms, mijn beste maatje Adi. Na een “reünielunch” zijn we als vanouds de oude stad in gegaan. Ditmaal niet om een huis in te meten, maar om te shoppen. In dat ene winkeltje in het 5e steegje achter dat kraampje kochten we het een, in dat andere winkeltje die trap op achter dat marktje kochten we het ander, enz. Ik ben op plekken geweest die je, als je niet wist dat ze bestonden, nooit gevonden zou hebben. Maar de grote aankoop van de dag was toch wel mijn sari! (ik kan toch niet in mijn westerse kleren naar de bruiloft). Alleen al het aanschaffen ervan is een ervaring (laat staan het aantrekken, ik vraag me af hoe vrouwen zich hier in hun eentje aangekleed krijgen). Stel je een winkel voor zo groot als een kleine supermarkt met iedere wand tot aan het plafond gevuld met planken met stof in alle kleuren van de regenboog. Voor deze wanden staan tafels die bedekt zijn met matrassen waar al het waar op wordt uitgespreid. En ALLES wordt uit de kast gehaald (letterlijk). Het enige wat jij hoeft te doen is een beetje van je thee nippen en wijzen “die is leuk, dat is niks, die misschien, die daar is ook niks, etc.” terwijl er voor je neus continue sari’s worden uitgevouwen en opgevouwen. Maar ik ben geslaagd. De mensen van de winkel draperen de stof om je heen om te zien hoe het staat en ik moet zeggen dat het me niet misstond. Nu alleen nog kijken hoe ik daar straks in kan lopen…

Tot slot heb ik nog een grote portie “good old memories” opgehaald. Er waren namelijk nog twee Indiase vrienden van me die nog steeds in de stad woonden en – hoe toevallig – mijn Nieuw-Zeelandse huisgenootje van toen is ook weer terug! Tijdens een wandeling over de vernieuwde Sunday Market, tussen alle potten, pannen, sari’s, computeronderdelen, tijdschriften, gereedschappen, geiten, matrassen en theestalletjes hadden we het over onze andere westerse huisgenootjes van toen: het blijkt dat iedereen minstens één keer terug is gekomen naar India en/of plannen heeft om nog eens terug te komen. Het ligt dus niet aan mij: India doet iets met je, zodra je er bent geweest, moet je gewoon weer terug. En ze ontvangt je altijd met open armen.