Zonnig zuiden deel 1

Ofja, beter gezegd "zweterig zuiden". Het eerste verschil tussen Gujarat en Kerala is namelijk het weer. Dertig graden mag dan misschien "koel" zijn voor mij tegenwoordig, maar de luchtvochtigheid, daar moest ik toch even aan wennen.
Ken je dat gevoel dat je net een warme douche hebt genomen en je je probeert af te drogen terwijl de badkamer nog vol hangt met stoom? Zo plakt het hier de hele dag :P
Tweede verschil is de kledingdracht. Waar de gemiddelde straat-Indier in Ahmedabad gekleed is in jaren-70 wijde-pijpenbroek en foute strakke blouse is Jan-Modaal hier gekleed in een weliswaar "normale" blouse, maar de broek is omgeruild voor een katoenen doek die zowel als in de vorm van een lange als een korte rok kan worden gedragen. Van deze diversiteit wordt volop gebruik gemaakt want waar je ook kijkt, je ziet altijd wel een man die net even wisselt van lang naar kort of andersom. De vrouwen zien er overigens hetzelfde uit, daar valt niks over te melden.

Maar ik spring wel middenin mijn verhaal zo, eerst even informeren over hoe ik hier überhaupt terecht ben gekomen!
Woensdagmorgen om 11u ben ik naar het zuiden gevlogen. Relatief lichte rugzak door het pakkeTJE van 17 kg dat ik al naar huis had gestuurd de vorige dag. Gelukkig was het een binnenlandse vlucht en was er niet veel (administratieve) rompslomp dus alles goed verlopen. (afgezien van het feit dat mijn senior, die me een lift naar het vliegveld zou geven, bij mijn oude huis stond om me op te pikken 's morgens. Ik was in de volle overtuiging dat ze wist dat ik bij een vriendin logeerde maar dat was dus niet zo :P)
Een half uurtje vertraging in Mumbai was het enige tegenvallertje. De vertraging van reisgezel Esther was echter iets vervelender, wat zorgde dat ik 3 uur op het vliegveld van Kochi door heb gebracht voordat haar vliegtuig eindelijk binnenkwam. Maar een mooie reünie! De eerste bekende uit Nederland die ik hier tegenkom! De taxirit van een 40 km naar het centrum van Kochi vloog voorbij, zoveel hadden we elkaar te vertellen.
In het donker (stroomstoring, komt vaak voor hier) vonden we de "Dreamcatcher" waar de eigenaar ons naast een kamer ook veel informatie over de stad bood.

Fort Kochi stond de volgende dag op het programma. De originele stad waar veel Europeanen hun sporen achter hebben gelaten. Zo hebben we zelfs een kerk bezocht waar gewoon Nederlandse teksten op de grafstenen staan. Erg vreemd om dat hier in India tegen te komen.
De Chinezen hebben de mensen hier geleerd hoe te vissen (denk ik) want op de kade wordt nog gevist met Chinese fishing nets. Een heen-en-weer kiepende constructie waarbij met stenen tegengewichten de netten in en uit het water gehesen worden, erg mooi om te zien.
Verder bezochten we een der oudste synagogen (kerk voor joden) in India en het daar omheen gelegen Jew Town, bekend om alle kruiden die hier verkocht worden. Kaneel, cardemon, kruidnagel, vanille, peper, chilipoeder... noem het op en ze verkopen het (of proberen het te verkopen, al schreeuwende van 20 meter afstand: "Madam, madam! Come see my beautiful shop!")
Ander hoogtepunt was het Dutch Palace. Gebouwd door de Portugezen (logisch! :P) als cadeautje voor de plaatselijke bevolking om de handel te bevorderen. De Nederlanders hebben het paleis overigens later gerestaureerd, vandaar de naam dus. Het gebouw zelf was niet al te geweldig, maar de plafonds waren prachtig! Houtsnijwerk waar je U tegen zegt. De architectuurstudente kwam wel aan haar trekken hier.
Een terrasje aan het water in de late middagzon zorgde daarna voor het ultieme vakantiegevoel en luidde het einde van de dag in.

Volgende dag de backwaters! Een aaneenschakeling van grote en kleine meren en rivieren omgeven door tropische beplanting. Een van de dingen waar Kerala (de provincie) bekend om is.
Op een grote boot werden we met mede-toeristen over het water vervoerd, met twee korte stops die ons kennis lieten maken met plaatselijke ambachten. Eerste stop was een fabriekje waar ze kalk maakten uit schelpen. For my classmates: I finally had the lime-workshop which we missed in Ahmedabad ;)
Een andere stop leerde ons hoe je touw maakt uit de haren van kokosnoten, hoe plaatselijk gemaakte chips smaakt en hoe verschillende kruiden groeien. Peper, cacao, chili, basilicum en vanille heb ik nu eens aan de plant gezien in plaats van in de potjes van Silvo.
De lunch, geserveerd op een groot palmblad, deed me toch wel een beetje aan het Gujarati eten denken. Wel lekker dus ;) Na de lunch hadden we de keuze door te gaan op de grote boot naar een meer of met een kano de smalle riviertjes te verkennen. Wij kozen voor laatste, wat een goede keus bleek. Een erg tropisch gevoel op die smalle watertjes, omgeven door groen.

De volgende dag vroeg opgestaan en op weg naar de volgende bestemming: Kumily. We moesten eerst de ferry nemen van Fort Kochi naar het vasteland, aangezien daar de busstand was, maar voordat we op die ferry zaten, waren we allebei al misselijk. Esther zat bleekjes op een bankje en ik hing over de reling in het water te staren. Een nieuwsgierige man wilde weten wat er toch zo interessant was in het water en kwam gezellig naast me hangen. Gelukkig kon ik alles binnenhouden en was er niets te zien.
Maar hoe zo misselijk dan? Na uitgesloten te hebben dat we beiden zwanger waren kwamen we tot de conclusie dat de ochtendmisselijkheid veroorzaakt werd door de malariapillen die je niet op nuchtere maag mocht nemen, maar wat wij natuurlijk wel gedaan hadden. Ja we zijn allebei een beetje eigenwijs, maar we hebben ons lesje geleerd.
De ferry bracht ons naar de overkant en een riksja bracht ons naar het busstation.

Nou moet ik toch even een kort intermezzo inlassen om mijn beklag te doen. Iedereen behandelt me hier als toerist! Hoe vervelend is dat! In Ahmedabad konden ze me allang niks meer wijsmaken, maar hier probeert iedere riksja chauffeur minstens het dubbele aan ritgeld uit je te slaan.
Had al in Mumbai kunnen wezen voor het totale geld dat me in eerste instantie overal werd gevraagd. Ze zien natuurlijk niet aan je neus dat je hier al een paar maanden bent, dus je moet wel een beetje je mannetje staan...

Maargoed, naar Kumily dus. De door lonely-planet beloofde 5-uur durende rit bleek 7 uur te duren, maar we zijn heelhuids aangekomen. Via de eigenaar van onze vorige verblijfplaats hadden we al een kamertje in Kumily gevonden met een alleraardigste eigenaar die ons alle actviteiten uitlegde, reserveerde en zelfs kleine kortingen hierop gaf.
Het was inmiddels al bijna avond en het leek ons wel wat om voor het avondeten nog even te ontspannen met een massage om het zitvlees en de rest van ons lichaam te genezen van de ongemakken van de busrit.
Ik had nog nooit eerder een massage gehad in zo'n kliniek gehad dus het was sowieso een verassing voor mij, maar dit had ik toch niet verwacht. Ik moest me helemaal uitkleden en kreeg een touwtje om mijn middel geknoopt dat vervolgens de reep papier tussen mijn benen aan de voor- en achterkant bij elkaar moest houden. Minstens drie liter olie werd eerst in mijn haar (yak!) en vervolgens over mijn lichaam verspreid. Maar toegegeven, het gekneed was wel lekker.
Met uitzondering van mijn buik waarbij ik de grootste moeite moest doen niet in lachen uit de barsten. Mislukt. Ik moest echt enorm hard lachen toen ze voor de derde keer over mijn buik begon te wrijven. Schaamde me wel, want het lieve vrouwtje deed zo haar best! Maar ze kietelde me ook zo! Anyways. De noemenswaardige afsluiter van deze ervaring was de stoomcabine bestaande uit een krukje in een houten kist met een gasbrander onder een pot warm water ernaast.

Maar wel helemaal klaargestoomd (letterlijk) voor de wandeling van de volgende ochtend. Samen met drie meisjes uit Engeland/Canada en een gids gingen we het Periyar wildlife sanctuary verkennen. Dit natuurreservaat net buiten het stadje is de reden dat Kumily zo populair is. Niet veel wildlife gezien, maar wel een wandeling door erg mooie natuur. We kregen een soort legergroene dikke sokken aan die we over onze broek aan moesten trekken. Heel charmant, ik die dingen in mijn sandalen en Esther onder haar korte broek.
Dankbaar waren we overigens wel, want we hadden minstens vijf bloedzuigers per persoon aan die sokken hangen na de wandeling...

De middag was echter nog veel spectaculairder. Zoals Esther het zo mooi omschreef, we hadden de "ultieme olifantenervaring" (copyrighted quote). We begonnen met een rit op de rug van de olifant, erg vreemde ervaring, dat geschommel zo hoog boven de grond, we moesten even in het ritme komen.
Daarna mochten we helpen de olifant te wassen. Moet natuurlijk ook gebeuren en de toeristen kunnen daar best een handje bij helpen. We kregen olifant Yamuna toegewezen omdat zij de enige was die niet bang was van witte mensen (ja zelfs Indische OLIFANTEN maken blijkbaar dat onderscheid :P).
Ik zat overigens een beetje met mijn principes te worstelen. Het eerdere verhaal van moeite hebben de toerist te spelen kwam ook hier naar boven.Voelde voor mij niet zo goed om ook nog gedouched te worden door de olifant. Principekwestie. Maar Esther had de tijd van haar leven, op de rug van de olifant toen die haar slurf leegde op haar rug waar zij lag.

's Avonds hebben we echt Keralaans (zeg je dat zo?) gekookt. Een cursus van onze gids die ons thuis had uitgenodigd. Zijn vrouw deed het koken, hij vertelde het verhaaltje erbij en legde alles uit. Enkele pogingen van onze kant verliepen ook redelijk moeten we toegeven. De receptjes zijn opgeschreven dus die gaan we zeker thuis uitproberen. Jammer alleen dat sommige apparaten (bijvoorbeeld om iddli te maken, een soort gestoomde rijstpannenkoekjes) niet verkrijgbaar zijn in Nederland.

De volgende dag vroeg uit de veren om de bus naar Mettapulayam te nemen. Het dorpje Kumily ligt letterlijk tegen de grens van de staat Tamil Nadu aan dus te voet zijn we van Kerala naar de buurstaat gelopen, waar de bussen van daar stonden te wachten. Veeeele uren later kwamen we aan in Mettapulayam.
Veel viel hier niet te beleven, maar we waren hierheen gekomen voor het station dat het beginpunt vormt van de UNESCO miniatuurtrein die ons naar Ooty zou brengen de volgende dag. 's Avonds een beetje rondgedwaald door het stadje en verrast door het onweer die avond. REGEN, HEERLIJK. En dan het deluxe pakket want we hadden ook nog onweer en bliksem! Hoop stiekem nog een paar van die buien mee te maken...
Volgende dag NOG vroeger uit de veren want we waren te laat om tickets te kopen de vorige dag. Om half 5 ging de wekker al (dat is dus 4.30u, zo getypt ziet het er nog een beetje dramatischer uit, praktisch nacht dus nog, geen morgen). We waren wel bijna de eerste in de wachtrij (gek he?!) dus we hadden gegarandeerd een plaatsje in de speciale trein.
De medepassagiers in ons coupeetje hadden echter het hele kroost meegenomen, ervan uitgaande dat kinderen wel bij de volwassenen op schoot kunnen zitten (maar dat vervolgens niet doen natuurlijk). 10 maatje-Indier zitplaatsen delen met 16 mensen dus. Gelukkig maakte we regelmatig een stop om het water in de stoomtrein aan te vullen dus werden we ook regelmatig gelucht.
Het uitzicht was overigens prachtig! De trein leidde naar een hill-station, dus de met groen bezaaide bergen strekten zich voor ons uit...

Ooty zelf is niet bepaald groot, maar wel een leuk stadje. Aan het einde van de drukke winkelstraat liggen de botanische tuinen, waar we een poging deden tot rust te komen door op het grasveld te gaan liggen. Ik en Esther liggen kletsend op onze zij, gezicht gericht op de ander, zegt Esther "hee, er staat een kindje naast je". Ik draai me om en schrik me rot van dat kind dat op nog geen 10 cm van me afstaat. Ik slaak een gil, kindje begint te huilen... Ochgut, voelde ik me schuldig, arm kind. Oké dan mag je wel met me op de foto...
Grootste fout in tijden. Binnen 10 seconden was de marktkraam "gratis op de foto met twee blanken" geopend. De ene Indier na de andere ging ongevraagd tussen ons in zitten en liet zich fotograferen door familieleden. We besloten dat het tijd was om verder te gaan en zijn (beetje sneller dan normaal) het park weer uitgewandeld.

Inmiddels zijn we aangekomen in Mysore, plan is om verder te reizen naar Bangalore, Hampi, Goa, Mumbai..

Tot zover maar weer, anders hoeven we geen volgende delen van de serie "zonnig zuiden" meer te komen...