Het leven in India
Door: suusisinindia
Blijf op de hoogte en volg Susanne
22 Januari 2012 | India, Ahmedabad
Een nieuw verhaal, geschreven vanuit een nieuw huisje. Het is heerlijk weer vandaag, ik zit met mijn laptop op schoot op de grote schommel op het overdekt terras van onze bungalow te genieten van de vrije zondag. Heerlijk.
Het feit dat ik verkouden ben (ja schandalig, zo'n mooi weer en dan alsnog alle lichamelijke ongemakken van een hollandse verkoudheid) negerend gaat alles hier prima.
Mijn ene huisgenootje zit naast me te werken op zijn laptop, twee anderen zijn hun eigen bed aan het timmeren zodat er dadelijk met dit nieuwe, gestapelde exemplaar meer ruimte in de kamer is.
Nadat ik terug ben gekomen van mijn veldonderzoek in Bharuch ben ik een dag later direct verhuisd naar een nieuwe bungalow waar ik nu inmiddels alweer een tijdje woon.
Mijn huisgenootjes komen uit alle windstreken: twee jongens uit Nieuw-Zeeland, een jongen uit Zwitserland, twee meisjes uit Duitsland, met wie ik mijn kamer deel, een jongen uit Frankrijk en Peter, de Nederlandse jongen van mijn universiteit.
We hebben drie slaapkamers, een gezamelijke ruimte en een kleine keuken. En natuurlijk dat heerlijke terrasje voor de deur met die grote schommel. Het dak van de bungalow bestaat uit een groot dakterras en nog een klein kamertje van onze bovenburen, de "bewakers" van het huis.
Dit is een gezin van man, vrouw en drie kinderen die samen een kamer van 12 vierkante meter delen. Erg aardige mensen, en de kinderen zijn helemaal wild van die 8 blanke mensen die onder hen wonen en komen vaak bij ons langs. Mijn grootste fout deze week was dat ik een keer met ze ben gaan badmintonnen. Nu hoor ik iedere keer als ze me zien "Didi, play!". Didi betekent "grote zus", ja ben al helemaal part of the family.
Lopen naar de universiteit duurt ongeveer 15 minuten, of voor 15 eurocent brengt de riksjachauffeur je. Laatste is de juiste optie als ik aan de late kant ben (dat wil zeggen een half uur te laat, tot 15 minuten te laat komen is heel normaal hier), maar ik loop liever.
Mijn route loopt langs de Bollywood Basti, een kleine sloppenwijk waar ik iedere dag alles wat ik voorbij loop groet. Dat wil zeggen de mensen, de koeien, de geiten, de honden en de huiskameel. We hebben trouwens zelf ook een hond (hond, niet kameel, dacht je dat ik dat ging zeggen?). Raju, de hond van de bovenburen die ons ook bewaakt. Helaas waakt hij er snacht met zijn geblaf ook ooit voor dat wij geen nachtrust kunnen krijgen...
Het dagelijks leven hier is behoorlijk relaxt. Zo hectisch als het verkeer is, zo rustig is het leven. Mijn lesrooster op CEPT loop van maandag tot en met zaterdag. Beetje jammer, want een weekendje weg wordt lastig zo.
Mijn huisgenootjes volgen allemaal het "standaard"-programma voor uitwisselingsstudenten en hebben het geluk wel hele weekenden vrij te hebben. Een beetje jaloers ben ik wel, maar aan de andere kant volg ik wel de leukste vakken al zeg ik het zelf.
Ik heb lezingen over de geschiedenis van Ahmedabad, dus nu weet ik dat het eigenlijk AhmAdabad is, aangezien de stichter Ahmad heette. Wellicht een foutje bij de administratie in 1413, maar dat komt wel vaker voor. Zo ging ik laatst met mijn klasgenootjes op pad met een brief waarin onze namen stonden en was de mijne Sussane De (en verder niks, mooie afkorting).
Deze brief met onze namen hadden we overigens nodig om toestemming te krijgen van bewoners in de oude binnenstad om hun huis te documenteren. Dat is het project waar ik de komende weken aan ga werken: de documentatie van een traditioneel pol-huis. Een pol is groepje huizen waar oorspronkelijk allemaal mensen van dezelfde kaste of hetzelfde beroep bij elkaar woonden in een soort "gated community" binnen de stad.
De binnenstad van Ahmedabad heeft meer dan 600 (!) van deze pols, onderling verbonden door steegjes en piep-door-paadjes zodat alles samen een van de grootste doolhoven ter wereld vormt. De huizen binnen deze pols zijn, afhankelijk van het kapitaal dat de eigenaar heeft, rijkelijk versierd met houtsnijwerk, in het fotoboek enkele voorbeelden. (ik heb trouwens bij het vorige verhaal ook nog later fotos toegevoegd, mocht je die nog niet gezien hebben).
Naast dit proces heb ik dus nog lezingen over geschiedenis, cultuur en constructies. Ieder met een eigen professor waarvan de een nog slechter Engels spreekt dan de ander. Of wellicht is het mijn eigen fout, want volgens een van hen, die MIJ niet goed kon verstaan, had IK toch maar een raar accent.
Maar ze zijn ook wel grappig hoor. Zo heb ik een docent (ik schat hem 75 jaar oud) die aan het einde van iedere les wordt gebeld door zijn vrouw die hem verteld dat zijn les is afgelopen, anders blijft ie maar doorpraten.
En een andere docent dicteert een uur lang een tekst, die wij als studenten dan op moeten schrijven, en aan het einde van de les geeft hij de A4-tjes die hij voorlas zodat we ze kunnen kopieëren. Eh... waarom hebben we dan net een uur zitten pennen?
Het lesgeven is een beetje anders dus, maar het is wel erg interessant allemaal.
Lunchen doen we in de kantine, waar je iedere dag voor 40 eurocent een complete maaltijd kunt scoren, mjammjam. S avonds gaan we meestal uit eten met het huis, of we koken zelf. Laatste komt niet zo heel vaak voor want zelf koken is net zo duur of duurder dan uit eten. (of wij weten de goede winkels niet te vinden, of de winkels zetten ons af, alles is mogelijk)
Gisteravond was ik overigens uitgenodigd bij een van mijn klasgenootjes thuis waar betreffende klasgenoot het wist te presteren om op één kookpit een complete (heeeerlijke) maaltijd voor 14 personen wist te produceren.
De weg naar huis was iets minder heerlijk, aangezien het een uithoek van de stad was waar laat geen riksja's meer komen dus ben ik achter op de scooter al klappertandend thuisgekomen. Erg bevordelijk voor de gezondheid.
Tot zover mijn dagelijks leven. Veel vrije tijd heb ik niet gehad sinds mijn laatste verhaal dus geen verre reizen maar alleen tripjes binnen de stad.
Zo was het 14 en 15 januari Uttarayan, het vliegerfestival. (Voor degenen die "The kite-runner"/"De vliegeraar" hebben gezien/gelezen, dit is hetzelfde festival). Deze dag is waarschijnlijk de enige in het hele jaar waarop je midden op de straat kunt lopen zonder aangereden te worden. Het was zo stil op straat, echt heel vreemd, alsof iedereen verhuisd was.
Deze dag waren we met het hele huis uitgenodigd bij een Indiër thuis waar we de hele middag op het dakterras hebben doorgebracht. En toen kwamen we erachter waar alle inwoners van de stad waren gebleven: op de daken.
Vrijwel ieder huis hier heeft een dakterras en met Uttarayan is iedereen daar, de daken volgepakt met de hele familie, vrienden, enz. En allemaal vliegeren. Als ik het vliegerfestival moet omschrijven zeg ik: de straten leeg, de daken vol met mensen en de lucht vol met vliegers, een prachtig gezicht.
Doel is om met jouw vliegertouw, dat bedekt is met miniscule stukjes glas, het vliegertouw van de ander door te snijden en op deze manier zo veel mogelijk vliegers neer te halen. Iedere keer als dit lukt stijgt er van het betreffende dak een oorverdovend gejuich op dat de hindi-muziek uit de boxen op alle daken tijdelijk overstemt.
Wij dachten trouwens ook "even" te gaan vliegeren. Valt dat even tegen! De vliegers hier zijn gemaakt van dunne houten stokjes en crêpepapier en vangen ieder zuchtje wind en gaan dus iedere kant op die jij niet wil (oftwel: een beetje omlaag, schuin omlaag of recht naar beneden).
Na een hele middag proberen heb ik mijn vlieger maximaal 10 seconden in de lucht gehad. Het kijken naar de profi-vliegeraars was gelukkig ook erg de moeite waard. En de snacks halverwege de middag waren ook erg lekker.
De dag werd afgesloten met veel vuurwerk en wensballonnen. Stel je voor dat ieder dakterras ten minste één wensballon de lucht in laat gaan en je ziet een avondhemel waarvan geen enkel plekje niet gevuld is met een oranje lichtje, heel erg mooi.
Nu getuigen gestorven vliegers in alle elektriciteitskabels verspreid door heel de stad van dit prachtige festival.
Vanmorgen had ik een heel andere ervaring toen ik de Sunday Market bezocht. Ik denk dat het de grootste markt van Ahmedabad is. Bedenk iets, en het is te koop. Van kleding tot eten tot sieraden tot gereedschap tot kookmateriaal tot bedden tot fietsonderdelen tot huisdieren. En mensen. Poe hee wat was het druk daar. En 0.01% van de bezoekers was buitenlander. Ik dus.
Incognito in Kurta (soort Indiase tuniek) en een hoofddoek om mn hoofd gewikkeld wist is toch zeker de helft minder blikken te vangen dan normaal, maar je blijft een attractie natuurlijk.
Het dierengedeelte is trouwens wel het vermelden waard. "Madam, madam, rabbit?" Nee bedankt, ik wil toch op zn minst een kameel als huisdier, heeft u die niet? Nee? Jammer dan.
Ze verkochten alleen "gewone" dieren zoals geiten, schapen, duiven (wat moet je daarmee? voor de post?) kippen en hanen. Ik was toevallig getuige van de aankoop van een haan. Prijs staat vast? Oke, dan gaat de haan gewoon in de boodschappentas. Ritsje dicht tot aan zn nek, dan kan ie nog een beetje rondkijken. En we winkelen rustig verder.
Dat beeld van de haan in de boodschappentas lijkt me een mooi einde van dit verhaal. Foto's volgen nog bij dit verhaal.
Tot de volgende!
Het feit dat ik verkouden ben (ja schandalig, zo'n mooi weer en dan alsnog alle lichamelijke ongemakken van een hollandse verkoudheid) negerend gaat alles hier prima.
Mijn ene huisgenootje zit naast me te werken op zijn laptop, twee anderen zijn hun eigen bed aan het timmeren zodat er dadelijk met dit nieuwe, gestapelde exemplaar meer ruimte in de kamer is.
Nadat ik terug ben gekomen van mijn veldonderzoek in Bharuch ben ik een dag later direct verhuisd naar een nieuwe bungalow waar ik nu inmiddels alweer een tijdje woon.
Mijn huisgenootjes komen uit alle windstreken: twee jongens uit Nieuw-Zeeland, een jongen uit Zwitserland, twee meisjes uit Duitsland, met wie ik mijn kamer deel, een jongen uit Frankrijk en Peter, de Nederlandse jongen van mijn universiteit.
We hebben drie slaapkamers, een gezamelijke ruimte en een kleine keuken. En natuurlijk dat heerlijke terrasje voor de deur met die grote schommel. Het dak van de bungalow bestaat uit een groot dakterras en nog een klein kamertje van onze bovenburen, de "bewakers" van het huis.
Dit is een gezin van man, vrouw en drie kinderen die samen een kamer van 12 vierkante meter delen. Erg aardige mensen, en de kinderen zijn helemaal wild van die 8 blanke mensen die onder hen wonen en komen vaak bij ons langs. Mijn grootste fout deze week was dat ik een keer met ze ben gaan badmintonnen. Nu hoor ik iedere keer als ze me zien "Didi, play!". Didi betekent "grote zus", ja ben al helemaal part of the family.
Lopen naar de universiteit duurt ongeveer 15 minuten, of voor 15 eurocent brengt de riksjachauffeur je. Laatste is de juiste optie als ik aan de late kant ben (dat wil zeggen een half uur te laat, tot 15 minuten te laat komen is heel normaal hier), maar ik loop liever.
Mijn route loopt langs de Bollywood Basti, een kleine sloppenwijk waar ik iedere dag alles wat ik voorbij loop groet. Dat wil zeggen de mensen, de koeien, de geiten, de honden en de huiskameel. We hebben trouwens zelf ook een hond (hond, niet kameel, dacht je dat ik dat ging zeggen?). Raju, de hond van de bovenburen die ons ook bewaakt. Helaas waakt hij er snacht met zijn geblaf ook ooit voor dat wij geen nachtrust kunnen krijgen...
Het dagelijks leven hier is behoorlijk relaxt. Zo hectisch als het verkeer is, zo rustig is het leven. Mijn lesrooster op CEPT loop van maandag tot en met zaterdag. Beetje jammer, want een weekendje weg wordt lastig zo.
Mijn huisgenootjes volgen allemaal het "standaard"-programma voor uitwisselingsstudenten en hebben het geluk wel hele weekenden vrij te hebben. Een beetje jaloers ben ik wel, maar aan de andere kant volg ik wel de leukste vakken al zeg ik het zelf.
Ik heb lezingen over de geschiedenis van Ahmedabad, dus nu weet ik dat het eigenlijk AhmAdabad is, aangezien de stichter Ahmad heette. Wellicht een foutje bij de administratie in 1413, maar dat komt wel vaker voor. Zo ging ik laatst met mijn klasgenootjes op pad met een brief waarin onze namen stonden en was de mijne Sussane De (en verder niks, mooie afkorting).
Deze brief met onze namen hadden we overigens nodig om toestemming te krijgen van bewoners in de oude binnenstad om hun huis te documenteren. Dat is het project waar ik de komende weken aan ga werken: de documentatie van een traditioneel pol-huis. Een pol is groepje huizen waar oorspronkelijk allemaal mensen van dezelfde kaste of hetzelfde beroep bij elkaar woonden in een soort "gated community" binnen de stad.
De binnenstad van Ahmedabad heeft meer dan 600 (!) van deze pols, onderling verbonden door steegjes en piep-door-paadjes zodat alles samen een van de grootste doolhoven ter wereld vormt. De huizen binnen deze pols zijn, afhankelijk van het kapitaal dat de eigenaar heeft, rijkelijk versierd met houtsnijwerk, in het fotoboek enkele voorbeelden. (ik heb trouwens bij het vorige verhaal ook nog later fotos toegevoegd, mocht je die nog niet gezien hebben).
Naast dit proces heb ik dus nog lezingen over geschiedenis, cultuur en constructies. Ieder met een eigen professor waarvan de een nog slechter Engels spreekt dan de ander. Of wellicht is het mijn eigen fout, want volgens een van hen, die MIJ niet goed kon verstaan, had IK toch maar een raar accent.
Maar ze zijn ook wel grappig hoor. Zo heb ik een docent (ik schat hem 75 jaar oud) die aan het einde van iedere les wordt gebeld door zijn vrouw die hem verteld dat zijn les is afgelopen, anders blijft ie maar doorpraten.
En een andere docent dicteert een uur lang een tekst, die wij als studenten dan op moeten schrijven, en aan het einde van de les geeft hij de A4-tjes die hij voorlas zodat we ze kunnen kopieëren. Eh... waarom hebben we dan net een uur zitten pennen?
Het lesgeven is een beetje anders dus, maar het is wel erg interessant allemaal.
Lunchen doen we in de kantine, waar je iedere dag voor 40 eurocent een complete maaltijd kunt scoren, mjammjam. S avonds gaan we meestal uit eten met het huis, of we koken zelf. Laatste komt niet zo heel vaak voor want zelf koken is net zo duur of duurder dan uit eten. (of wij weten de goede winkels niet te vinden, of de winkels zetten ons af, alles is mogelijk)
Gisteravond was ik overigens uitgenodigd bij een van mijn klasgenootjes thuis waar betreffende klasgenoot het wist te presteren om op één kookpit een complete (heeeerlijke) maaltijd voor 14 personen wist te produceren.
De weg naar huis was iets minder heerlijk, aangezien het een uithoek van de stad was waar laat geen riksja's meer komen dus ben ik achter op de scooter al klappertandend thuisgekomen. Erg bevordelijk voor de gezondheid.
Tot zover mijn dagelijks leven. Veel vrije tijd heb ik niet gehad sinds mijn laatste verhaal dus geen verre reizen maar alleen tripjes binnen de stad.
Zo was het 14 en 15 januari Uttarayan, het vliegerfestival. (Voor degenen die "The kite-runner"/"De vliegeraar" hebben gezien/gelezen, dit is hetzelfde festival). Deze dag is waarschijnlijk de enige in het hele jaar waarop je midden op de straat kunt lopen zonder aangereden te worden. Het was zo stil op straat, echt heel vreemd, alsof iedereen verhuisd was.
Deze dag waren we met het hele huis uitgenodigd bij een Indiër thuis waar we de hele middag op het dakterras hebben doorgebracht. En toen kwamen we erachter waar alle inwoners van de stad waren gebleven: op de daken.
Vrijwel ieder huis hier heeft een dakterras en met Uttarayan is iedereen daar, de daken volgepakt met de hele familie, vrienden, enz. En allemaal vliegeren. Als ik het vliegerfestival moet omschrijven zeg ik: de straten leeg, de daken vol met mensen en de lucht vol met vliegers, een prachtig gezicht.
Doel is om met jouw vliegertouw, dat bedekt is met miniscule stukjes glas, het vliegertouw van de ander door te snijden en op deze manier zo veel mogelijk vliegers neer te halen. Iedere keer als dit lukt stijgt er van het betreffende dak een oorverdovend gejuich op dat de hindi-muziek uit de boxen op alle daken tijdelijk overstemt.
Wij dachten trouwens ook "even" te gaan vliegeren. Valt dat even tegen! De vliegers hier zijn gemaakt van dunne houten stokjes en crêpepapier en vangen ieder zuchtje wind en gaan dus iedere kant op die jij niet wil (oftwel: een beetje omlaag, schuin omlaag of recht naar beneden).
Na een hele middag proberen heb ik mijn vlieger maximaal 10 seconden in de lucht gehad. Het kijken naar de profi-vliegeraars was gelukkig ook erg de moeite waard. En de snacks halverwege de middag waren ook erg lekker.
De dag werd afgesloten met veel vuurwerk en wensballonnen. Stel je voor dat ieder dakterras ten minste één wensballon de lucht in laat gaan en je ziet een avondhemel waarvan geen enkel plekje niet gevuld is met een oranje lichtje, heel erg mooi.
Nu getuigen gestorven vliegers in alle elektriciteitskabels verspreid door heel de stad van dit prachtige festival.
Vanmorgen had ik een heel andere ervaring toen ik de Sunday Market bezocht. Ik denk dat het de grootste markt van Ahmedabad is. Bedenk iets, en het is te koop. Van kleding tot eten tot sieraden tot gereedschap tot kookmateriaal tot bedden tot fietsonderdelen tot huisdieren. En mensen. Poe hee wat was het druk daar. En 0.01% van de bezoekers was buitenlander. Ik dus.
Incognito in Kurta (soort Indiase tuniek) en een hoofddoek om mn hoofd gewikkeld wist is toch zeker de helft minder blikken te vangen dan normaal, maar je blijft een attractie natuurlijk.
Het dierengedeelte is trouwens wel het vermelden waard. "Madam, madam, rabbit?" Nee bedankt, ik wil toch op zn minst een kameel als huisdier, heeft u die niet? Nee? Jammer dan.
Ze verkochten alleen "gewone" dieren zoals geiten, schapen, duiven (wat moet je daarmee? voor de post?) kippen en hanen. Ik was toevallig getuige van de aankoop van een haan. Prijs staat vast? Oke, dan gaat de haan gewoon in de boodschappentas. Ritsje dicht tot aan zn nek, dan kan ie nog een beetje rondkijken. En we winkelen rustig verder.
Dat beeld van de haan in de boodschappentas lijkt me een mooi einde van dit verhaal. Foto's volgen nog bij dit verhaal.
Tot de volgende!
-
22 Januari 2012 - 17:46
Kim:
Heerlijk die foto's en verhalen!
Die krant heb je toch wel bewaard hè?! Die wil ik wel eens in het echt zien.
En jij zit daar lekker in de tuin te schommelen, terwijl we hier in de herfst zitten. Verschrikkelijk.. En dan is het aankomende week ook nog tentamenweek in Utrecht. Dus ik heb even kunnen ontspannen met jouw verhaal! :)
Ik ben ook heel benieuwd naar de foto's over het festival. Lijkt me schitterend! Heb de film gezien..
Geniet er nog van!
xx -
22 Januari 2012 - 18:25
Lavita:
Namasté Sussane De!
(is weer iets anders dan zan/zannie/suus)
Zoals Kim al zegt, is het hier herfstweer, zitten wij met onze neus in de boeken en ik zie dat jij met 27(!) graden zit te schommelen in de tuin. Hoezo de rollen zijn oneerlijk verdeeld?
Je weet het wel te presteren zeg, amper een maand daar en je staat al als een plaatselijke beroemdheid in de krant, doe je goed!
Fijn te horen dat de bungelow goed bevalt. Wel een beetje jammer dat je geen huiskameel hebt, maarja je kunt nu eenmaal niet alles hebben!
Leuk zeg dat je dat festival hebt mogen meemaken.
Die persoon met die haan was waarschijnlijk gewoon de Indiase Paris Hilton met in plaats van een chihuahua een haan in de tas. Heb je geen handtekening gevraagd?
Hoe gaat het trouwens met de Hindi-skills? Heb je die al een beetje kunnen toepassen?
Nou schommel ze nog, ik kijk uit naar de foto's.. -
22 Januari 2012 - 18:38
Marian Konings:
Hilarisch om dit allemaal te lezen!
Kus Marian, Marcel, Isa en ..?.. P.s. Inmiddels 12 weken zwanger en alles gaat gelukkig goed! -
22 Januari 2012 - 19:18
Paoteke:
Sjonge sjonge wat een verhaal. Had ik in mijn jonge jaren ook maar de moed gehad om naar het buitenland te gaan maar toen zat ik liever bij mama's pappot.
(dat denk ik toch) Nu ben ik op de leeftijd, inmiddels weer een jaartje erbij,dat ik liever met vakantie ga en na een paar weken weer naar huis.
Toch bewonder ik je en vind het hartstikke fijn te lezen dat je het reuze naar je zin hebt.
Wat de leraren in India betreft: Kennen ze geen AOW. 75 jaar is geen leeftijd meer om te werken deze goeie man zou beter van het mooie weer gaan genieten. Geef hem jouw schommelbank en hij is helemaal gelukkig!!!!
Ik heb het boek De Vliegeraar gelezen en ook de film gezien en ben nu toch benieuwd naar je foto's. Het boek vond ik trouwens mooier dan de film. Is meestal zo toch?
Wat het weer betreft in Nederland: de elektrische deken hebben we niet nodig wel een paraplui want het regent dag en nacht. Dus... jij zit gebeiteld in India.
Lieve Suus, de groetjes en een dikke kus. Tot de volgende. -
22 Januari 2012 - 19:39
Helen:
Soesje! Wat hilarisch van die professor! Ik denk dat ik later ook zo een word. Door jou sta ik nu al te popelen om naar het buitenland te gaan. Maar eerst nog 5 maandjes stage lopen! Veel plezier daar!
(duiven kun je toch ook eten?)
xxx -
22 Januari 2012 - 20:06
Esther :
Hee Suus, echt heel leuk om steeds jou verhaaltjes te lezen! Het klinkt allemaal keileuk wat je doet, ik wil ook gaan! Maar nu zit ik eerst nog 8 weekjes in het klooster:) Ik zit hier echt aan een piepklein tafeltje onder een kruisje te laptoppen, voel me heel vroom worden hier! Morgen ga ik hier met chirurgie beginnen, hopelijk is het heel leuk! Heb je veel indiaase kleren eigenlijk? Ik kijk al weer uit naar je volgende verhaal! kus -
23 Januari 2012 - 13:12
Tante Miek:
Jippie! we zijn weer online. De computer is gemaakt en het eerste wat ik deed was naar suus in india.
Die suus zit daar wel gebeiteld qua avontuur en bijzondere dingen. Wat heb ik dan een saai leven zeg!Als je weer eens weg gaat ga ik met je mee of kom je minimaal een keer opzoeken wel naar een warm land want van koude hou ik niet. Meid wat een mooie verhalen ik hang aan je laptop-lippen.Als je alles straks bij elkaar doet wat je schrijft heb je een bestseller over india.Oke.ik wil je ook een beetje op de hoogte houden wat er hier gebeurt.Het friet-Pietfeest is inmiddels weer een week geleden en zoals vanouds was het weer kei gezellig.Voor de kids waren het dit jaar mandjes met inhoud maar volgens mij had Ruud ook stiekem hierop gehoopt.De regel is tot 15 jaar, mischien volgend jaar als jij er ook weer bij bent dat ik een uitzondering maak. Zeg maar het eten op die markt is toch wel super vers en je bespaard er een hoop tijd mee om daar te shoppen. Als je een pan water in je tas doet en daar die verse kip in met het kopje tussen de rits je koopt nog wat verse groenten en specerijen die kiep je ook gewoon in de tas dan is de soep klaar als je thuis komt met die temperaturen.Je doet gewoon het ritsje open kopje kip valt eraf pan op tafel en smullen maar!!! Susan je maakt het wel lieve groetjes oom Piet tante Miek xxxx
-
25 Januari 2012 - 07:13
Susanne:
Heey Susanne,
Wat fijn dat je nu je eigen huisje hebt en leuk om te lezen dat het daar zo anders gaat op de markt!!
Veel plezier nog..
Groetjes Sylvia -
01 Februari 2012 - 18:56
Paoteke:
Hai Susanne,
Ik heb net gezien dat het alweer een week geleden is dat iemand reageerde op jouw nieuwsverslag. Dus..... mijn impulsieve reactie is dan... laat haar even weten hoe het in Nederland is.
Wellicht heb je het al van het thuisfront gehoord dat het 33 gr. warmer is bij jullie dan hier. JaJa de winter heeft z'n intrede gedaan en het vriest goed. Wij hebben de elektrische deken nog niet maar het moet niet gekker worden want dan?????? Gisteren hebben we een wandeling gemaakt van ruim een uur en dan smaakt de kruidenbitter over heerlijk als je weer terug bent. Vandaag hebben we een fietstocht gemaakt, de oostenwind maakte het echt niet plezant hoor, maar de thee bij Sharon vergoedelijkte dat weer een beetje.
Nu ben je toch weer een beetje op de hoogte van ons doen en laten en toch zeker wat de temperatuur betreft in Nederland. Ik vind dat je niet moet miepen als je sávonds met 13 gr. plus op de brommer terug moet naar je bungalow. (Grapje!!)
Lieve Suus ik hoop dat alles nog naar wens gaat daar in India, geniet ervan
en hou je haaks. We kijken uit naar je volgende verslag, als dat te lang uitblijft reageer ik nog wel een keer
Lieve groetjes en een hele dikke kus van ons beiden. Houdoe en tot hoors.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
