Start van het nieuwe jaar

Eindelijk! Susanne heeft weer contact met de buitenwereld na een week zonder internet!

Ten eerste natuurlijk allemaal de beste wensen voor 2012!

Mijn 2012 is behoorlijk turbulent begonnen dus dit wordt een blog voor de echte die-hards. Ik heb zo veel meegemaakt de laatste dagen, ik zou zeggen, neem een kopje koffie of thee en maak het jezelf gemakkelijk...

Ik eindigde met het verhaal dat ik naar de police-commissionar moest om me te registreren in India. Ondertussen heb ik de meeste formele zaken hier geregeld. Ik ben geregistreerd op CEPT en de police-commissionar weet dat ik hier ben. Zodadelijk heb ik een interview met laatste (dit schijnt in te houden dat ik een uur moet wachten en dan mn naam moet bevestigen) zodat ik officieel legaal in India ben.

Maar allereerst zal ik jullie inlichten over mijn weekendje weg ter gelegenheid van de inluiding van het nieuwe jaar. Dit heb ik gevierd in Diu, een eilandje ten zuiden van de provincie Gujarat dat officieel niet tot laatste behoort en waar alcohol dus is toegestaan. Een geliefde vakantieplek dus voor zowel toeristen als de Indiers zelf.
Om in Diu te komen heb ik samen met twee anderen (Peter, andere student van de TU Delft en Colin, diens Franse kamergenoot) de nachttrein genomen van Ahmedabad naar Veraval vanwaaruit we met de bus naar Diu zijn gegaan. De nachttrein was een hele ervaring op zich, maar ik had het me erger voorgesteld dus het viel allemaal wel mee.
Wat wel viel was de man die tegenover mij sliep... Een coupé in de slaaptrein bestaat uit verschillende "hokjes" waarin 8 bedden zijn. Drie boven elkaar dwars op de richting van de wagon, daartegenover nog eens drie boven elkaar en naast het gangpad (parallel hieraan) nog twee bedden boven elkaar. Het is een beetje koud snachts (zeg maar gerust ijskoud) en de bedjes zijn niet comfortabel maar het hobbelen van de trein wiegt je wel in slaap.
Of wiegt je uit je bed dus. Ik werd wakker van een harde knal en kwam tot de conclusie dat iemand in zijn slaap van het bovenste bed aan de zijkant van de coupe was gevallen (zo'n 1,5m naar beneden). Auwtsj... Maar hij klom gewoon weer naar boven en sliep verder, met alle geluiden die daarbij horen. Tijdens deze treinrit ben ik namelijk tot de conclusie gekomen dat IEDERE Indier snurkt. Man, vrouw, kind, oud, jong maakt niet uit, iedereen doet mee.
Lang leve de oordoppen die in ieder geval een gedeelte van het geluid tegenhielden. Na zo'n acht uur hobbelen kwamen we om 7uur smorgens aan in Veraval. Nu denk je vast, goh, 7 uur, was het zo ver weg dan? Nee valt wel mee, maar de trein rijdt niet harder dan 50 km/u en stopt om de paar kilometer omdat er of vee op het spoor staat of omdat een der passagiers heeft besloten dat dit ZIJN stop was...

Maar ik was bij de bus gebleven. Die bracht ons (zonder schokbrekers over een weg met meer ongelijkheden dan klinkerweg, maarja) via het platteland naar Diu. Daar aangekomen waan je je direct in de vakantiesfeer. Het eiland is vroeger in handen van de Portugezen geweest en de coloniale huisjes, de grote oranje stadsmuur en het enorme fort getuigen daar nog van.
Het plan was om te logeren in een hostel op het dak van de kerk, maar dat was helaas al helemaal volgeboekt door andere toeristen. Het Super Silver hotel dat we daarna vonden bleek echter ideaal en ik heb me sinds lange tijd weer eens gedoucht met een douchekop in plaats van met een tuinslang of een emmer met maatbeker, heerlijk.
De dagen in Diu hebben we gevuld met sightseeing over het hele eiland (het is iets van 11 bij 2 km groot geloof ik) per gehuurde scooter/motor. Diu is een van de weinige toeristische plaatsen in India waar het verkeer het toelaat om rond te rijden zonder afgesneden te worden. Ik vond t maar eng aangezien ik nooit op een scooter heb gereden dus ben ik lekker achterop gaan zitten, ook prima. Als je alleen maar een rijbewijs hebt mag je hier trouwens al een motor rijden, ook al heb je dit nooit eerder gedaan, en een helm of andere beveiliging is niet nodig. Heerlijk soepel dit land.
Zelf heb ik het dus bij het achterste gedeelte van de scooter gehouden, leek me wel zo veilig, maar er zijn geen ongelukken gebeurd, maak je geen zorgen.

De bezoekjes aan het strand waren trouwens niet zo ontspannen als de bedoeling was. Als blanke trek je natuurlijk al de aandacht (What is your name? Where are you from?) maar in ons geval werd dat dus vermenigvuldigd met 3. Tel daarbij op dat in badkleding rondlopen als vrouw Not Done is en je hebt het perfecte recept om van een leeg strand een vol strand te maken.
Amehoela, ik heb het gewaagd om op een verlaten stuk strand in bikinibovenstuk te zitten en mn driekwartbroek aan te houden maar dat was al te veel. Iedereen komt om je heen zitten en je aanstaren. Heb jaloers toegekeken hoe de jongens in zee gingen zwemmen terwijl ik met een boekje in de schaduw ben blijven zitten.
Verder te zien in Diu:
- een heel complex van grotten, ontstaan doordat de stenen die uitgehakt zijn nu de stadsmuur vormen.
- heel veel schattige vissersdorpjes waar we op de werf uitgenodigd werden om te kijken hoe een schip wordt gemaakt, nog helemaal van hout met de hand natuurlijk, erg mooi.
- het enorme fort van de Portugezen, waar we een paar geheime gangen hebben ontdekt die door de metersdikke muren heen liepen.
- de vismarkt, waarvan ik blijkbaar maar een fractie heb gezien, maar genoeg om alle geuren en vissoorten tot me te nemen.
Nieuwjaar hebben we gevierd met een grote barbecue met zo'n 30 mensen uit alle windstreken behalve India. Erg leuk, veel mensen ontmoet en lekker gegeten (en toen sloeg het noodlot in mijn spijsverteringsstelsel eindelijk toe, maar ik zal jullie de details besparen).
De jaarwisseling was ik gelukkig nog kiplekker (hoewel ik die kip er wel van verdenk een van de oorzaken te zijn van het niet-zo-kiplekkere gevoel erna). Na twaalven zijn we met zn allen nog naar het strand gegaan en hebben een kampvuurtje gestookt. Een jaarwisseling om nooit te vergeten (zeker omdat ik in het donkere zand in mijn poging tot kleermakerszit met mijn enkel in een hondendrol belandde, welkom in 2012, haha)
De volgende dag in omgekeerde volgorde weer terug naar Ahmedabad gegaan: eerst de bus, toen de slaperstrein en een aankomst in Ahmedabad om 4u smorgens. Na een paar uur slapen in mijn bungalow heb ik mn tas opnieuw gepakt en smiddags weer op de trein gestapt. Dit maal naar Bharuch, want mijn studie was begonnen.

Een heerlijk frisse start dus. Maar de week in Bharuch was zeer geslaagd! Mijn klasje bestaat uit vier personen en ik. Twee jongens, Rishabh en Aditya, en twee meisjes, Neelam en Dipti. De tweede naam kan ik tot op heden niet naar behoren uitspreken, dus het is Adi geworden. Ik ben trouwens Soezèn, met de nadruk op de laatste lettergreep. Je schijnt het te kunnen schrijven als Suzen of zelfs Suzzanna. Das nog eens wat anders dan mensen wijzen op de z die een s moet zijn.
Op ons veldonderzoek in Bharuch werden we vergezeld door drie meisjes van een andere architectuurschool. Zij kwamen uit Mumbai. Met zn achten hebben we de geschiedenis van de stad onderzocht. Plattegronden uitgeplozen, straten tot wel 20 keer doorgelopen en vooral heeeeel veel geschetst. Het eindproduct leidde tot een presentatie in een school die gerenoveerd was en nu kinderen uit de lagere klassen van onderwijs voorziet. Ons onderzoek moest de mensen van Bharuch bewust maken van hoe mooi hun stad is (het is een van de oudste steden in India) en dat de huizen die verpauperen net als de genoemde school een nieuw leven gegeven moet worden.
Een leuk intermezzo over het schooltje: Aan de muren hingen een soort leesplankjes met "bloemen", "groenten", "vervoersmiddelen" en ook "huisdieren". Toch weer grappig als op die laatste plaat naast de hond en kat gewoon een kameel en een olifant staan he?
Inmiddels ben ik gewend aan de beestenboel hier op straat en mijn respect voor de koeien die gewoon een zesbaansweg oversteken alsof ze van de wei naar de rivier lopen (met als gevolg dat vrachtwagens en overvolle bussen uit moeten wijken) is naar mijn mening dan ook gegrond.
Nadeel van deze dierentuin was dat er in onze accomodatie regelmatig hagedissen uit de badkamer verwijderd moesten worden. En de muggen natuurlijk. Niet alleen de Indische mensen, maar ook de Indische muggen zijn blijkbaar dol op wit vel. Recordhouder is mijn rechtervoet met vijf bulten.

We verbleven overigens ook niet in een hotel, maar in een centrum voor christelijke bijeenkomsten dat ook kamers verhuurde in een gebouwtje dat vroeger dienstdeed als ziekenhuis. Zelfs mijn Indische klasgenoten waren niet over het luxeniveau te spreken, met name het feit dat het warme water smorgens uit een met de hand gestookte boiler buiten gehaald moest worden en je dus je ochtendwandeling erop had zitten voordat je de badkamer gezien had.
En warm water heb je wel nodig hoor, het is nog steeds behoorlijk koud snachts, brrr...
Het echtpaar dat het centrum runt is streng gelovig. Alleraardigst, maar streng gelovig. Dus toen ze hoorden dat ik christen ben, werd ik op alle mogelijke manier overgehaald om meer aan mijn geloof te doen. Zo is er een kwartier op me ingepraat dat er genoeg kerken zijn in Ahmedabad waar ik op zondag naar de mis kan. Er is zelfs voor me gebeden waarbij de man aan God vroeg om mij te zegenen en de vrouw in extase de hele tijd tussendoor fluisterde "O Lord, O Jesus". En ze vonden t maar gek dat ik nog nooit de bijbel had gelezen. Vandaar dat ik nu een exemplaar naast me heb liggen met daarop de ongeschreven gelofte dat ik m ook zal lezen, we zullen zien...
Het eten was trouwens erg lekker. Drie keer per dag warm eten, drie keer per dag rijst (ik zweer, ik krijg echt zon derdewereldkinderenrijstzwelling in mn buik), beetje aan de pittige kant maar verder veel variatie. En de chay (Indiase thee) is echt mijn ding! Ik ben helemaal verslaafd. Mijn omschrijving is dat het speculaaskoekjes in warme vloeibare vorm zijn, maar je moet het zelf proeven om te weten hoe lekker het is.
Een van de hoogtepunten was de panie-pourie. Panie is water dus je hebt een soort lege bolletjes bladerdeeg, heel dun, waarvan je een kant openmaakt, vult met iets dat lijkt op koudeschotel en een lekker sausje, en vervolgens doop je het geheel in water met een smaakje. Eén pouri is ongeveer zo groot als anderhalve pingpongbal maar door het water moet dat natuurlijk in één keer je mond in. Erg grappig.

Ons project was op vrijdagavond afgerond en het weekend hebben we gebruikt om nog wat mooie dingen in de omgeving te zien. Zo zijn we met zn vijfen in 1 riksja gepropt 10 km gereden (wie zegt dat alleen Nederlanders van low-budget houden?) om naar een eiland in het midden van de rivier te gaan waar een heel speciale boom stond. De naam van de boom moet ik jullie schuldig blijven maar het is dus een boom die vanuit zijn takken wortels omlaag laat groeien en zodra deze wortels de grond raken, worden het zelf weer stammen voor een nieuwe boom. Zo is er op dit eiland een heel bos ontstaan dat onder- en bovengronds met elkaar verbonden is. Erg mooi om te zien.
Om op het eiland te komen moest eerst de rivier overgestoken worden. Met mijn plechtige belofte dat ik ieder klasgenootjes dat niet kon zwemmen (3 van de 4) zou redden als de boot omsloeg, stapten we in de boot waar eigenaardig genoeg water op de bodem lag. Toch veilig de overkant bereikt (en ook weer terug natuurlijk) maar het laatste stukje was zo ondiep dat we met opgerolde broekspijpen het droge moesten vinden. Maar de waterpret was natuurlijk ook niet afwezig.

Die avond zijn we met riksja, bus, bus, en minibusje naar een hotel halverwege de berg Pavagadh gereden (zeg Pawager). Dit is een bizar natuurverschijnsel op zich, aangezien het landschap net zo plat is als in Nederland en er dan opeens uit het niets een enorme berg verrijst. Deze berg, onverklaarbaar als hij is, is natuurlijk een reden om hem (of haar) heilig te verklaren. Het verhaal gaat dat de berg de teen van een Hindoegodin is, en het is dan ook een druk bezocht bedevaartsoord.
En met drukbezocht bedoel ik dan ook echt druk. Het centrum van Amsterdam op Koninginnedag is er niks bij. Hindoes van heinde en verre komen naar de berg om de tempel te bezoeken die helemaal op het puntje ligt. Moesten wij ook doen natuurlijk, mede omdat de meisjes uit mijn klas Hindoe zijn. Een hele ervaring. Van versen schreeuwende mensen, rode vlekken op het voorhoofd en bloemen en gekleurde vlaggetjes overal tot het kapotslaan van kokosnoten als offerritueel. Erg interessant om mee te maken en met vier Indiërs als mijn bodyguards kon ik ook normaal over straat zonder 100 vragen per uur te moeten beantwoorden.
De berg is overigens een oude stad, bestaande uit verschillende plateaus van verdedigingslinies. Champaner is de stad aan de voet van de berg. Dit was een welvarende stad in de Middeleeuwen, maar op onverklaarbare wijze is deze nu onbewoond (op de souvernirskraampjes na). Wel staan er nog de prachtige gebouwen, met name moskeeën, het het mooiste beeldhouwwerk dat ik ooit heb gezien.

Na deze vermoeiende dag zijn we met allerleisoortig openbaar en privévervoer weer aangekomen in Ahmedabad. Het busje dat ons naar de overstapplaats voor bussen in de volgende stad moest brengen was duidelijk van private aard. Doel is natuurlijk om zoveel mogelijk winst te maken dus het duurde een halfuur voor we vertrokken omdat het busje nog niet vol was: "Schuif eens op, op 3 stoelen kunnen makkelijk 4 mensen zitten". Ja dat bleek inderdaad waar te zijn. Maar vraag niet hoe het gelukt is, want we hadden ook nog vijf enorme weekendtassen bij ons.
Ditzelfde busje bracht ons trouwens niet naar onze overstapplaats. Aan de rand van de stad moesten we eruit, want we gaan als privaat busbedrijf toch geen belasting betalen om de stad in te mogen? Tuurlijk niet. Dan maar weer de riksja die ons wel naar de beoogde bus kon brengen. Deze heeft ons veilig thuisgebracht.

Zo, nu zijn we weer bijgepraat! De plannen voor de komende tijd zijn om met mijn project en colleges op CEPT te beginnen en om te verhuizen naar een huisje waar ik samen met 7 andere buitenlandse studenten ga wonen (in de bungalow waar ik nu zit mag ik namelijk niet het hele semester blijven). En internet regelen staat ook op de planning dus we houden contact! Groetjes!